Als je ooit een 5D Mark 2 hebt aangeschaft, en er komt een verbeterde nieuwe versie uit, de 5D Mark 3, dan schaf je die blind aan.
De Canon EOS 5D Mark 3 is mijn ultieme camera. M’n EF lenzen passen er vanzelfsprekend op, maar belangrijker: het geklooi met audio is eindelijk over. Nooit meer de audio van de Zoom H4N syncen met PluralEyes in Final Cut Pro, om er vervolgens achter te komen dat toch niet alles is meegenomen of synchroon loopt.
De reden dat ik de 5D Mark 3 heb gekocht, en m’n twee 5D’s Mark 2 heb verkocht, is de audio.
De reden dat ik de 5D Mark 3 heb gekocht, en niet de 1DX, de C300 of nu de 1DC, is de audio, de hoofdtelefooningang en de prijs-kwaliteit verhouding.
Wat ik in m’n tas nu meeneem is de 5D Mark 3 met daarop de EF 24-70mm 2.8 (type 1), de Sennheizer ontvanger en dasspeldmicrofoon, de handheld microfoon, twee Rotolights en twee kleine lichtstatiefjes. In my hand I carry de Gitzo tripod. En klaar.
Voor perfect beeld, meer dan uitstekend geluid en een rug die niet maandelijks naar de fysio hoeft.
Om dit soort video’s te maken.
Begin 2010 kocht ik de Canon EOS 5D Mark 2. En twee maanden daarna kocht ik m’n tweede.
Ik weet nog dat ik even daarvoor (20 januari 2010) zat te spelen met een Redrock M2 Encore 35mm Lens Adapter die bevestigd op de Canon HV30 een (omgekeerd) filmisch beeld gaf.
Meteen kreeg ik van Gert Kracht via twitter – @iGert – de reactie dat ik toch veel beter de 5D Mark 2 kon kopen in plaats van zo moeilijk te doen met zo’n adapter. Toen ik me er in ging verdiepen – niet te lang, als het goed is is het gewoon goed – bleek de 5D Mark 2 de REVOLUTIE op videogebied te zijn bij de voorlopers die ik volgde (Vincent Laforet en Phillip Bloom). Na de eerste shoot-out van Zacuto (hieronder) bleek ik helemaal bevestigd te worden in m’n juiste keus voor deze fotocamera met videofunctie, de revolutionaire DSLR-videocamera met fotofunctie. De 5D Mark 2.
