Het leven van iemand vieren die niet meer leeft. Al een jaar niet meer leeft. En veel te vroeg niet meer leeft.
Zondag was het een jaar en een dag geleden dat Giorgio werd begraven. Zondag vierde Sandra van Kolfschoten met haar vrienden Giorgio’s leven. Een leven dat onverwacht op 35-jarige leeftijd stopte met een hartstilstand (het verhaal op Mijnmoment).
Zondag zag ik voor het eerst het fotoboek dat Sandra met mijn foto’s van de uitvaart had gemaakt.
Prachtig en verdrietig.
In de afgelopen 2 jaren heb ik vaker dan ooit een pak aan moeten trekken.
Bij familiebegrafenissen van tantes of ooms van Monique, die van mij zijn er in alle gezondheid nog niet aan toe gelukkig, valt het me met terugwerkende kracht op dat ik altijd foto’s maak. Bij oom Maarten is dat begonnen, drie jaar geleden, toen ik ongevraagd maar achteraf zeer gewenst m’n foto’s achter een poort liet zien aan de familie. Bij de uitvaarten van tante Anneke dik een jaar geleden, vorig jaar de natuurbegrafenis van Cor de zwerver en bij oom Joep vorige maand had ik m’n camera ook bij me, en wat lenzen.
Zondag hoorde ik van Monique’s moeder hoe mooi het fotoboek was geworden met de foto’s van oom Joep’s uitvaart. Ik had de foto’s de volgende dag opgestuurd via WeTransfer, en trouwens ook online gezet op Flickr waar overigens heel fijn niemand problemen mee scheen te hebben.
Ik vermoed dat het taboe op het vast laten leggen van een van de belangrijkste gebeurtenissen in het rijtje van geboorte en trouwen langzaam maar zeker aan het verdwijnen is.
En terecht.
Ik vroeg aan Sandra zondag of ze me eigenlijk tijdens de dag fotograferend had opgemerkt. “Nee, ik heb er niets van gemerkt.”
Dit is geen pleidooi voor het inschakelen van fotografen die gespecialiseerd zijn in uitvaarten, maar ik weet nu wel dat nabestaanden ontzettend veel steun vinden in die foto’s. Foto’s als herinnering aan zo’n belangrijke dag.
Absolute aanrader: muur.nu >>
Ik ben het hier helemaal mee eens. Drie jaar geleden overleed een goede vriend. Ik moest anderhalf uur rijden naar het crematorium. Er gebeurde een ongeluk en ik kwam in een stilstaande file terecht. Ik miste de volledige dienst. Achteraf heb ik wel een geluidsopname gekregen van de toespraken e.d., maar ik mis voor altijd de beelden die erbij hoorden.
Henk Jan: Inderdaad, prachtig en verdrietig, dat kan goed samen! En blijf fotograferen op alle momenten, ook bij begrafenissen en dit vooral ook aanraden aan anderen. Het is fijn om te hebben, en weer eens naar te kijken, te voelen, te ervaren, te zien. (Voor mij ook na 11 jaar nog).