Ik heb getwijfeld of ik je Mijn Moment van 2009 zou mailen. Vreemd he. Want ik ben eigenlijk best wel van het delen, zeker op internet. Met mijn blog, die even in ruste is, schroomde ik niet mijn ziel en zaligheid op het wondere web te gooien. Zo leek het tenminste… Ziel en zaligheid. Pas toen ik over je vraag nadacht merkte ik namelijk dat Mijn Moment van 2009 van een heel andere orde is dan al het andere waar ik ooit over geschreven heb. Mijn Moment is namelijk niet mijn moment van 2009, maar wel mijn moment van 1974 tot 2009. Mijn 35 jaar zeg maar. Ik krijg echt weer pijn in mijn buik nu ik er over schrijf Henk-Jan.
Mijn Moment van 2009 gaat over onze Sam.
Het was begin oktober, een doordeweekse dag, zo eentje die je normaal gesproken weer snel vergeet. Totdat Esther mij in de auto belde. Foute boel met onze Sam van 8. Echt foute boel.
Haar zo sterke intuitie had haar dus niet in de steek gelaten. Want ondanks de luchtige wijze waarop onze huisarts tot 3x toe (!) haar afwimpelde bleef ze, godzijdank Henk-Jan, haar intuitie volgen.
Het was juist dat sterke moederinstinct dat er namelijk voor zorgde dat zij die bewuste donderdag met Sam onder haar arm naar het ziekenhuis ging en letterlijk aan de bel trok. Ik zie het zo voor me. Een moeder met haar kind dat binnenloopt en waaraan iedereen direct ziet dat ze niet weggaat voordat haar kind geholpen wordt. BASTA! En zo geschiedde dus ook.
De woorden van de neuroloog kwamen binnen als keiharde vuistslagen in je maag en gezicht. Zelfs toen Esther ze mij door de telefoon vertelde. “We houden hem hier. Reken op een dag of vijf, zes. Het kan van alles zijn. Bell’s Parese. Lyme, een ander virus. Of een tumor. Hij is echt behoorlijk ziek….”. Henk-Jan, dit was het tweede telefoontje in mijn leven dat ervoor zorgde dat alles onder mijn voeten wegsloeg. Me volledig isoleerde van alles om mij heen. Met het verschil dat het nu om mijn eigen kind ging, en niet om mijn vader. Alles waar ik juist niet aan wilde denken vloog steeds door mijn hoofd. Tumor? Tumor! Tumor!!!??? Doe’s normaal man, wij zijn gewoon ontzettend gezond bezig, dus Sam heeft echt geen tumor! Hoe harder ik mijn best deed van het positieve uit te gaan, hoe vaker ik er aan moest denken. Een tumor. De dood. Echt waar. Mijn maag draaide om en om en om. En ik zeg het gewoon eerlijk, ik heb in mijn auto zitten janken, schreeuwen, brullen zelfs. Het deed zo ontzettend pijn, die hele klote rit naar het ziekenhuis lang. Esther belde onderweg nog een keer, maar weet je, we hebben niks tegen elkaar gezegd. Er kwam niks uit. Ik hoorde wel dat zij ook huilde. Van schrik en angst. Vooral dat laatste. We zijn zo ontzettend bang geweest.
Daarna volgden minuten, uren en dagen van onderzoek en wachten. Met als dieptepunt vier mislukte ruggeprikken zonder verdoving (het schreeuwen van Sam was hels). Volgens de neuroloog zou het heel goed lyme kunnen zijn. Daar hoopten we op een gegeven moment zelfs op, ondanks dat lyme heel erg schadelijk is en hersenzenuwen flink kan beschadigen. Maar lyme is nog geen tumor of kanker, wees eerlijk. Om en om sliepen we in het ziekenhuis, waar ik overigens ontdekte dat de patientencatering zo ongeveer het enige onderdeel van een opname is dat de laatste 25 jaar niet verbeterd is. Qua smaak dan. De uitkomsten van alle onderzoeken wezen unaniem op lyme. En een hersenvliesontsteking. Veertien dagen lang kreeg Sam via het infuus de zwaarst mogelijke antibiotica en elke dag zagen we hem een klein beetje vooruit gaan. Met soms een heftige terugval en daarmee gepaard gaande paniek bij mij en Esther. Want schijnbaar, als je eenmaal de figuurlijke bodem van de put hebt gezien, weten je gedachten de weg daarnaar toe snel weer te vinden. Vaak niet terecht natuurlijk, maar toch.
We zijn een tijdje geleden voor controle teruggeweest en begin januari mogen we nog een keer. Het gaat heel goed met Sam en volgens degene die ervoor geleerd hebben komt het waarschijnlijk ook goed met Sam. Zo lijkt het aan de buitenkant inderdaad en zo hoop ik dat het van binnen ook is. We houden hem in de gaten en meer dan ooit volg ik het moederinstinct van Esther. Wat anderen ook zeggen en denken. Een moeder voelt het leven van haar kroost. Dat zal ik nooit meer vergeten. Net zoals die ene vraag van Sam.
“Pap, ik ga toch niet dood”?
ps: ik heb een foto van Sam bijgevoegd van afgelopen week in Oostenrijk. Hij ging als een raket de bergen af!
