Op de dag dat ik merk dat ik m’n NRC te vaak ongelezen de papierbak in kieper, vandaag, en ik besluit m’n abonnement te wijzigen in een weekendabonnement, wat nog niet zo makkelijk gaat, want in deze tijd even snel digitaal wijzigen kan natuurlijk nog niet (kan best) maar daarvoor moet je net als in 1980 even de klantenservice bellen ‘om de mogelijkheden te bespreken’ (my god, daarom alleen al weg met die krant). Goed, dat doe ik straks dan wel.
Vandaag dus.
Vandaag zie ik te vaak in m’n Instagram-feed die advertentie langskomen van die veel te mooie fonkelnieuwe Polaroid-camera. De Polaroid I-2 Instant Camera. De Eye two dus. Wat een beauty! Wat een beauty, wat een beauty. Maar ook: wat een geld. 700 euro. En toch wil ik ‘m. Ik wil ‘m. Michiel, ik wil ‘m! 🙂
Mijn eigen klassieker, de Polaroid Landcamera SX-70 uit 1972, die ik nu anderhalf jaar geleden (23 februari 2022) opgestuurd heb gekregen van oud-laborant en Polaroid-medewerker Jos Ridderhof, heb ik voor een derde van dat bedrag gekocht, 234,20 incl 9,20 verzendkosten om precies te zijn. Die oldtimer is verre van handzaam, door de zoeker heen kijken is topsport, maar de buitenfoto’s (want voor binnen is het te donker) zijn magisch.
De I-2 is natuurlijk top of the bill helemaal van deze tijd, en ontzettend goed te controleren… en dat maakt ‘m aantrekkelijk maar ook minder bijzonder. Met de Sx-70 moet je maar hopen dat het wat wordt, maar vaak wordt het magisch. De klimboom langs de Berkel wordt een schilderij van Van Ruysdael. Een simpele bloem op tafel wordt betoverend mooi, uit een andere tijd.
Maar die fonkelnieuwe Polaroid I-2 Instant Camera. Denk toch dat ik ‘m koop.
Vandaag.
