Gisteravond liet ik buurman Martin mijn blog-archief zien. Net nadat Martin zijn plan voor mijn tuin, hij is hovenier+, plus in die zin dat hij alles kan eigenlijk: ook tegels leggen; ook pergola’s bouwen (de hele buurt hier staat vol met pergola’s van Martin, erg mooi); maar ook binnenshuis gipsplaten muren inbouwen en schuifdeuren installeren voor Kiki’s slaapkamer naar de woonkamer toe op de eerste verdieping.
En dat tuinplan dan… prachtig! Voor de jaarwisseling ligt mijn tuin te shinen aan m’n voeten. Kan ik er vanaf de keuken op de eerste van genieten, en vanuit de studio op de begane grond aan de kopse kant van de zijtuin met gouden regen op de pergola… ik heb er helemaal zin in. Heeft even geduurd, het is ook niet niks (qua kosten) maar het lange wachten – voor de buren ook, want wat een onkruid, je kent het verhaal (ik zoek een linkje naar dat verhaal, maar dat was een podcast en ik heb alle podcasts weer weggekieperd naar de vergetelheid. Moet soms.)
Iedereen die er langsloopt richting Aldi kan meegenieten, want schuttingen zijn niet aan mij besteed. Zo grenzeloos onbegrensd als ik wil leven zo wil ik ook dat mijn tuin er uit ziet. Met krommingen, gaten voor de diertjes, geen rechte paden, geen strak gazon, niets strak, veel glooijing, veel natuurkleuren, vlinders, bijen, hommels, struiken, klaprozen, en toch nog wat afscheiding langs het pad en langs de buurlijn, maar tot maxiaal 175 hoog. En groen, dus klimop er doorheen “die gaat wel goed vollopen hier, dat wordt een mooie groene wal.” En een Esdoornhaag om te variëren. Zin an.
Goed, dat archief dus.
“Kijk, ik kan terug naar bijvoorbeeld oktober 2005. 18 jaar geleden. Hé! Ode aan Paul Ridderhof, eventfotograaf. Ik ben toevallig vandaag bij Paul geweest in Baambrugge.” Ik had Paul sinds de uitvaart van Rob Captijn niet meer gezien. 7 weken geleden lag Paul, mijn held, mijn voorbeeld, mijn mentor in de fotografie (maar ook in het leven) op de operatietafel een openhartoperatie te ondergaan. Een volle werkdag onder het mes en onder narcose. Dat ging ‘m niet in de kouwe kleren zitten, maar die indruk maakte hij gisteren niet. Zo fit, vitaal en gelukkig ook.
We zijn de ontwikkelingen van de afgelopen 8 jaar in ons leven minitieus langsgegaan en vonden veel overeenkomsten. Diepe dalen, hoge pieken afgewisseld ook met flatliners zoals dat hoort bij gevoelsmensen als wij. Paul is 70, hoeft niet meer te werken, maar blijft gewoon doorgaan. “Het is gewoon m’n hobby.” En Paul heeft afgelopen vrijdag alweer een mooi event gefotografeerd. Zijn lust en zijn leven. Samen met zijn zoon Menno, ook al zo’n briljante fotograaf die in de voetsporen van z’n vader treedt.
Ik zet m’n Leica op zone-focus in het linker driekwart, zodat de barman een automatisch scherpe foto van ons kan maken. Snel weer afspreken Paul, ik mis je nu al weer.
Was een buitengewoon gezellige lunch en ja veel raak vlakken…. Soms is het leven best wel moeilijk maar vaker mooi.. tot gauw