Tja, hoe ga ik dit verhaal inleiden. De meeste mensen die Paul de Blot nog nooit hebben horen spreken, zullen nu door mij overtuigd moeten worden om die play-button aan te klikken en te gaan kijken. Eigenlijk is dat het enige wat ik in deze blogposting zou willen aanraden. Gewoon gaan kijken, luisteren naar de man, niet afhaken als je denkt dat-ie geen punt heeft. Deze video is door zoveel mensen bekeken (op dit moment staat de teller op 4.221 views), en de reacties op twitter en onder deze video op Vimeo zijn zo dankbaar dat ik hoop dat iedere bezoeker de tijd neemt (dik een uur) om deze video te bekijken. Er zijn zoveel uren in je leven voorbij gegaan die je niet meer herinnert, maar ik weet zeker dat je dit uur Paul de Blot zeker gaat herinneren. Het heeft mij persoonlijk enorm geïnspireerd en bevestigd dat de weg die ik ingeslagen ben de juiste is.
(Toch nog even kort de boodschap: hoe een crisis leidt tot verrijking.)
De meeste presentaties die ik film zijn (korter dan) 20 minuten, ik zie dat nu als een houvast of zekerheid van de organisatie om de mensen niet in te laten kakken bij een spreker waar ze niet zeker zijn van zijn kwaliteiten. Bij de presenatie van Paul de Blot was het muisstil, en let op: een vol uur lang. Op het einde, sommige aanwezigen (waaronder ikzelf) zaten met een brok in hun keel en ook tranen in hun ogen te luisteren, reageerde Paul de Blot op vragen van mensen uit het publiek, ondernemers die ineens vrijuit over hun emoties gingen praten… en bij de laatste vraag over ‘hoe ik kracht kan putten uit de dood van iemand die mij dierbaar is geweest’ krijgt De Blot uit respect en zonder aanwijzing van de dagvoorzitter nog 10 minuten om tot zijn meest indrukwekkende eigen verhaal te komen: de ervaring van 5 jaar concentratiekamp en een heel jaar in een geblindeerde dodencel. Wat volgde was een staande ovatie voor zijn enorm inspirerende betoog. Dat laatste stuk van 6,5 minuten video volgt hieronder.
