Over de drie P’s en het belang van poen

Het is spannend, nieuw en iedereen die meedoet krijgt een rol. Voorbesprekingen aan een grote tafel met koffie, water en Cola Light. Inspiratie! Creatie! Chemie! Iedereen heeft er zin in. En dan komt de eerste keer dat het moet gaan gebeuren. Ruim een uur voor tijd is iedereen aanwezig, een gepland tijdstip dat toch al ruim was genomen. Hebben we alles? Zullen we alvast beginnen? Met opbouwen? Als we dan dingen tegenkomen die wat langer duren hebben we een buffertje. Dat soort zaken.

Waarom schrijf ik dit en wat is de aanleiding?

Ik ben er steeds meer van overtuigd dat een blogposting bij mij altijd start vanuit ‘het moment’, van uit ‘het nu’. Zo zag ik vanmorgen in de auto bassist Jaap Berends oversteken, we hadden oogcontact en ik zwaaide net op het moment dat hij wegkeek. Ik dacht meteen dat hij ook vast niet meer zou weten wie ik ben en waar onze paden elkaar even hebben gekruist. Maar het deed me ineens weer denken aan die enorm gave tijd met het team van Lopend Vuur.

Lopend Vuur, een project dat oorspronkelijk in Groningen is gestart door Lykle de Vries en Ritzo ten Cate (toch?) van De Ondernemers, werd ook in Arnhem uitgerold. Iedere maand zou een team van 10 personen een talentvolle Arnhemse band of act in beeld en geluid brengen on the internet. Op Lopendvuur.nl, en op Arnhem Direct. Goed, zonder daar nou veel woorden aan te besteden: erg gaaf!

Heel belangrijk in de gaafheid van dit proces is het team van professionals dat op vrijwillige basis met elkaar gaat samenwerken. Marco Derksen was gastheer en locatieverschaffer (alles vond plaats in het Digitaal Communicatie Lab Arnhem DCLA), Gerjanne Tiemens was als communitymanager van arnhemdirect.nl aanwezig en deed twitter en fotografie, Martijn Crama van musicunited.nl had de algemene leiding en deed de interviews, Geert Veneklaas van muziekvoormedia.nl had de Jan Mulder-rol bij de interviews, Hendrik van Iterson van vaniterson.com begeleidde de streaming live video, Berko Mulder van mvemedia.nl nam – al snel – de audio onder zijn deskundige hoede, en deed video-ondersteuning, Monique van de Venne van punkmedia.nl deed de editing en ik deed de 3- en later 4-cameraregistratie en in het begin deed ik ook de fotografie.

In deze post wil ik al tikkende uitzoeken hoe het dan komt dat ik toch met bepaalde projecten – als Lopend Vuur, maar ook Stand-up Inspiration – ben gestopt.

Ik denk dat drie dingen een grote rol hebben gespeeld en spelen in dit soort projecten: de spanning die er af gaat, de continuïteit die optreedt – en gelezen kan worden als sleur – en de waardering die je (nog steeds) krijgt maar die niet meer kan concurreren met de grote werkdruk en de onzichtbare onbetaalde uren van de montagetijd.

Belangrijkste overweging voor mij om te stoppen met deze twee projecten is toch: TIME and MONEY

Hoe gaaf het ook allemaal begint, op een gegeven moment ga ik nadenken: Oké, ik doe projecten in m’n eigen tijd, en ik krijg er geen geld voor. De tijd die ik op maandag-, dinsdag- of donderdagavond besteed aan deze projecten en de montagetijd (gemiddeld een dag per project) kan ik ook besteden aan uit eten gaan met Monique en een dag met de kinderen naar (vul maar in).

Zo ga ik denken.

Als deze projecten vergoed zouden worden met geld, zou ik het als business gaan zien, en zou ik de P van Poen kunnen aanvinken in de 3 P’s van Poen, Prestige en Plezier. Dan heeft het voor mij reden van continuïteit.

Als de P van Prestige naar verloop van tijd uitdooft, of de P van Plezier, en van de P van Poen is nooit sprake geweest, dan gaat het mis. Deze theorie van Marco Derksen staat voor mij als een huis: krijg ik een opdracht en zitten twee van de drie P’s in deze opdracht dan doe ik deze opdracht. Maar vaak ontbreekt de P van Poen, zeker in het begin van ieders zelfstandig ondernemerschap. Bij langer lopende projecten gaat op een zeker moment geknaagd worden aan die twee andere P’s. Dat moment moet de opdrachtgever voor zijn, en voor dat moment aanbreekt moet er gepraat gaan worden over een vorm van vergoeding. Direct per klus, en dan bijvoorbeeld voor de helft van de normale prijs, of via betaalde klussen in het netwerk.

Zo werkt het voor mij, al terugkijkend en analyserend.

Bij projecten als Lopend Vuur en Stand-up Inspiration (SUI) zie je daarom altijd een wisselende groep toeleveranciers, lees videomensen, die vrijwillig de (belangrijke) service verlenen van videoregistratie. Fotografie is een ander verhaal, daar gaat gewoon minder tijd in zitten en is minder gesleep met van alles. Dat zie ik mezelf bij bijvoorbeeld SUI ook nog wel een keer doen.

Ik schrijf dit overigens zonder rancune naar de organisatie van Lopend Vuur of Stand-up Inspiration, want ze hebben veel voor mij en mijn online presence betekend, laten we eerlijk wezen, en het heeft me ook in the slipstream harde euro’s opgeleverd (want daar zou mijn vader naar gaan vragen)… toch denk ik, en dat is mijn punt hier, dat wanneer ik als professional word gevraagd voor een overtuigend gaaf project dat iemand met mij wil opzetten ik altijd moet vragen naar een potje met geld, om daarna met extra veel plezier aan dit ongetwijfeld prestigieuze project te kunnen gaan samenwerken.

Dus: Plezier, Prestige en Poen dus. Gouden trio voor succes!

Als jij niet graag ongevraagde adviezen geeft, maar het gaat je nu wel heel erg kriebelen, vraag ik je hierbij graag om jouw advies 🙂