Het is misschien niet netjes, dat ik ga bloggen, net nu ik op mijn verjaardag m’n moeder op bezoek heb, maar zij vindt dat niet erg en aan Monique en Boris heb je ook geen onprettig gezelschap.
De reden om even stil te staan en te bloggen is dat ik een groot cadeau gekregen heb van m’n ouders. Een envelop met wat geld en een kaartje. Het komt niet door de slechte nacht die we achter de rug hebben, dat ik breek als ik de woorden van m’n vader lees. Ik voel me sinds jaren weer echt jarig.
Het kan goed zijn dat ik de drempel als eerste verlaagd heb omdat hij #mijnmoment was van 2011, waardoor hij nu die mooie tekst op het kaartje heeft kunnen zetten. Misschien maak ik er ook te veel van, en hoort dit gewoon bij onvoorwaardelijke liefde.
De vader-zoon relatie is misschien wel de belangrijkste in een leven van een man. In mijn ogen doet mijn vader ‘het’ niet goed, en in zijn ogen doe ik ‘het’ niet goed. Of eigenlijk, kàn hij het niet goed doen bij mij, en ik kàn het niet goed doen bij hem.
Het uiten van liefde naar elkaar, het uitspreken van bewondering voor elkaar en waardering naar elkaar komt bij veel mannen maar weinig voor. Uit angst, ook bij mij. Angst om afgewezen te worden. Aan beide kanten. Angst om elkaar niets te vertellen te hebben, als we met z’n tweeën bij elkaar zouden gaan zitten. Angst voor stilte. Angst voor de bevestiging van de angst. Angst dat de angst terecht is.
Ik heb altijd gedacht dat ik zonder angst in het leven sta, zeker na mijn twintigste, toen voor mij m’n bonustijd inging.
(lees: Over loslaten, liefde en leven in de bonustijd)
Die wederzijdse angst voor elkaar is natuurlijk onterecht. Ik hou van mijn vader en hij houdt van mij. En als ik met hem in contact wil komen, echt in contact, dan zoek ik contact en dan gaan we elkaar vinden.
Het is te jammer om er te laat achter te komen dat je zielsveel van elkaar houdt.
Ik had dit ook kunnen bewaren tot we elkaar weer zouden zien, maar ik ben nu eenmaal iemand die ook dit wil delen… ter inspiratie voor andere mannen.
Update: Ik had m’n vader net aan de telefoon, bedankt voor de mooie woorden – met tranen – en gevraagd of we een keer met elkaar konden gaan zitten. Tuurlijk. En of hij nog even naar mijn mail aan hem kon gaan om deze blog post als eerste te lezen voordat ik ‘m online zou zetten. Dat vragen was niet nodig, zonder ‘m te lezen vond-ie het al goed. ‘Gewoon plaatsen.’
Ik voel dat ik mijn favoriete video weer moet bekijken (een gesprek met een vader die op mijn vader lijkt) en daarna Father and Son van Cat Stevens.
https://www.youtube.com/watch?v=Q29YR5-t3gg
Mooi! Blog gestuurd aan mijn man en beide zonen.
Prachtig. Om honderd redenen. Te veel om op te noemen.
Zo herkenbaar en van alle tijden! Gelukkig kan jij het zeggen en je vader kan het nog horen. Ik had het zo graag met mijn vader willen delen…
Deel graag met jou mijn favoriete video:
http://www.youtube.com/watch?v=0PMEuJmz3CU
Tranen in mijn ogen en brok in m’n keel, iedere keer weer.
Oh, en nog vergeten: gefeliciteerd! (hier ben je nog jarig…)
erg, erg mooi. En herkenbaar…. ouders hebben het soms moeilijk met mensen zoals wij 😉
We willen als intens, goed en ‘voor het echie’… en toch willen we onze eigen plek waar we alleen zijn met onze woorden en gedachten.
Dat maakt het niet makkelijk. Helemaal omdat we altijd gelijk hebben. Soms.
Ben trouwens erg blij dat je op het log weer tot leven bent gekomen HJ.
Dit gaat over het leven, mooi om te lezen.! Pijn en geluk ligt soms heel dicht bij elkaar, wat je niet liefhebt raakt ook niet. Kritisch ben je op datgene wat je na aan het hart ligt.
Beste Henk-Jan,
Wat een mooi geschreven blogpost over een onderwerp dat over mij en mijn vader lijkt te gaan met de uitzondering dat ik al 8 jaar geen contact meer heb met mijn vader….
Wij hebben elkaar vorig jaar een keer kort gesproken als ‘mede-glampeerders’ maar we hadden dus eigenlijk veel meer te delen met elkaar dan alleen de problemen met een kachel 🙂
Complimenten voor de mooi geschreven tekst en respect voor de openheid en kwetsbaarheid die je hiermee laat zien.
Groeten van een ‘lotgenoot’!
Tim