Nu net weer. Ik sta in de keuken koffie te maken, voor Willem Jan die hier wat plankjes in de keuken komt ophangen en voor mezelf, we kijken allebei de tuin in en ik merk dat ik weer begin te praten over die column van Monique Snoeijen, afgelopen weekend in de LUX bijlage van NRC Handelsblad. De column waarin ze onder meer schrijft over een vrouw (een schrijfster) die als meisje in Syrië verschrikkelijke dingen heeft meegemaakt en haar mooiste moment van haar jeugd deelt: het moment dat ze na een val even bewusteloos raakte. Het bewustzijn verliezen als mooiste moment van je jeugd zien. Er even niet meer zijn. Aangrijpend.
Vervolgens heb ik het met Willem Jan over de film Incendies die me de hele week in m’n hoofd bezig houdt. Een aangrijpend verhaal waarin de gruwelijke gevolgen van een Libanese burgeroorlog op een persoonlijk niveau wordt gebracht en gevangen in prachtige cinematografische beelden.
Zoals filmmakers altijd een film hebben die voor hen de reden was filmmaker te worden, zo zou deze film dat ook kunnen zijn.
Deze film is wat ik als filmmaker zou willen maken.
Hij was zaterdagavond op tv, om één uur was de film afgelopen. Ik heb een half uur op de bank gezeten en om me heen gekeken. In stilte.
Incendies.
