“Don’t you know when one door is closed, when one door is closed, many more is open?” krijg ik via m’n earphones met lightning cable te horen fietsend op de Tenway CGO 800S (elektrische hippert). Bob Marley onderstreept de vernieuwing in mijn leven, in m’n 54ste jaar op deze aarde. (Coming in from the cold.)
Het is gewoon mogelijk om mezelf opnieuw uit te vinden. Om opnieuw te ervaren wat het is om liefde te geven en te ontvangen. Om met het belangrijkste in het leven bezig te zijn: liefde. En dan niet meteen: een nieuwe liefde. Maar de liefde voor mezelf. En de liefde in mezelf.
Te accepteren dat ik er met alleen mezelf uit moet zien te komen. Om uiteindelijk mezelf in alle kracht, kwetsbaarheid en gebreken te accepteren. Bij mij – heb ik gemerkt – hoort daar vitaliteit bij.
Goed eten. En vasten.
Ik eet vanaf het vezelrijke avondeten – soms buiten wat ik de kinderen voorschotel – tot aan in ieder geval het middaguur de volgende dag niets. Koffie mag gewoon, mijn redding, maar gewoon even niets eten tot die tijd. En dan kom ik erachter dat ik rond dat middaguur nog steeds geen trek heb en verleng ik m’n vasten naar ongeveer 15:00 uur. Banaantje en wandelen. Fietsen op m’n Tenways… genieten van de wind, de mooie omgeving van Lochem, Leica Q3 stevig om m’n borst geklemd, Ortlieb fietstas gevuld met water en fruit…
Als het met de opdrachten even wat minder is, geen paniek. Gewoon genieten van de rust, stilte en aandacht… Oh ja, ik heb me ingeschreven voor een cursus Zen-meditatie. Ik ben er klaar voor nu.
De nieuwe bril, m’n nieuwe haar en het vitale streefgewicht horen er ook bij.
(Want wat een verschil in levenslust, met 10 kilo minder.)
