Ik had laatst een aanvaring met m’n vader. Type explosiemonoloog: de ene persoon praat (ik), de ander verstart, luistert en belooft beterschap. Onderwerp was, zoals zo vaak: communicatie. Of het ontbreken daarvan. Veel delen met buiten, weinig met binnen. Dat herkennen in m’n vader en in mezelf en dat willen doorbreken. Naar m’n vader en naar mijn zoons.
Vanmiddag ging ik met Joep naar zwemles. Mijn derde keer. We kwamen de kleedkamer binnen, met drie vaders en drie al omgeklede jongetjes. Het was stil. We begroetten elkaar, en het was weer stil. Joep kleedde zich snel om, keek naar mij, ik naar hem en we waren een halve minuut stil. En ineens voelde ik mezelf protesteren: ik wil niet stil zijn, ik wil praten met Joep… Dus ging ik praten. Over duiken vanaf de kant, en of Joep al duikt vanaf het blok. Ik verwachtte eigenlijk geen antwoord, zoals dat thuis gebruikelijk is. Maar Joep vertelde met een lief jongensstemmetje ‘dat het vanaf het blok juist beter is om te duiken want dan kun je meteen dieper, voor het gat.’ M’n hart sprong open en ik voelde me intens gelukkig. Ik was op een ongemakkelijk stil moment in een stille kleedkamer met stille mannen en jongetjes in gesprek geraakt met Joep. Joep raakte me diep en zwom door m’n hart.
Ik wil een betere vader zijn dan ik tot nu toe ben geweest.
(Maar nu realiseer ik me dat ik dit nog niet aan Monique heb verteld, en wel hier heb gedeeld…. Ik ben er nog lang niet.)
Kinderen kunnen waanzinnig leuke gesprekken voeren. Het wordt een beetje eng als ze stil worden. Vooral bij meisjes, dan is er ‘iets aan de hand’ en dat komt er pas na een tijdje uit. Praten is prachtig, vooral m’n dochter van dertien die zo wijs wordt…..zo wijs….zo…eigenwijs, soms. Net als haar vader. Prachtig vind ik dat. Dat is ultiem genieten. Ik wil dialoog! Geen monoloog, alhoewel ik daar sterk in ben, maar ik vind het prachtig als ze het aandurft om er in mee te gaan en de discussie of een gesprek compleet maken.
Doen! Dus!
Ajuus,
Gert
Gek is fenomeen is dat he. Dat je deelt met ‘vreemden’ maar niet met wie je iedere avond aan tafel zit. Een beetje dubbel is het wel. Maar als je je ervan bewust bent, kun je er tenminste iets mee doen.
Er is een opvoedboek uit de VS dat onze (erg kundige en sympathieke) kinderarts ons aanraadde: How to Talk so Kids will Listen and how to Listen so Kids will Talk. Ik heb het al drie keer gelezen en met een beetje geluk leer ik het over een lezing of 5 een keer toepassen.
HJ, mooi man; “en joep zwom door mijn hart” . en zo is het HenkJan. Als dat zo is en er is zoveel bewustwording en wil om in dialoog te zijn met je kind dan staat alles daar open voor. Als hij in je hart zwemt… hoeveel mooier kun je het voelen….en verwoorden….? Nu mijn zonen Jasper en Matthijs groter worden is er steeds meer dialoog mogelijk. Joep is nog jong maar jullie voelen elkaar op hartsniveau. Hij wordt steeds meer een persoon, zijn eigen individu met een eigen kijk en mening…. dan komen er steeds meer dialogen, over leuke dagelijkse dingetjes en over echte mannenzaken…. schitterend is dat. Echt, naarmate mijn jongens groter worden groeit mijn liefde voor ze mee, dat ben ik mij steeds bewuster. Ik heb fijne gesprekken met ze. Ook hierin ervaar ik de relatie met mijn vader, net zoals jij dat voelt in relatie met jouw vader. Prachtig dat je zo open wilt staan en bewust bent HJ. De komende jaren intensiveert het contact en de dialoog daardoor beslist. Ga niet teveel je best doen om een betere vader te zijn want waarschijnlijk ben je voor Joep de beste vader in al jouw kunnen op dit moment!
Prachtig. Net zoals de filmpjes die ik maakte van vinz. Wel moet me 1 ding van het hart. Interview je vader. Je weet nooit hoe lang het nog kan. Ik was te laat me de mijne! Vind joep vast belangrijk als 20 is