Ik gebruikte m’n eerste 26 jaar geleden. Met TDK-SA90 bandjes erin. De memorecorder maakte geen overuren, maar het was wel superhandig als student om colleges over te slaan door het apparaat in opnamestand voorin de zaal te leggen. Alles werd piekfijn geregistreerd. Niemand anders deed dat overigens.
Even later, als beginnend journalist en interviewer ging ik daar gewoon mee door. Waar anderen hun bloknootjes vol kalkten, wat ik overigens ook deed, liet ik vaak een memorecorder meelopen. M’n eerste Sony ICRecorder ICD SX35 V-O-R – ik heb ‘m kunnen vinden en nu naast me liggen – was een opnamestudiootje zo groot als een permanent marker en ging overal mee naar toe.
Het doel van dit ding was vooral het oogcontact niet te laten verstoren tussen mij en de geïnterviewde, en natuurlijk om teksten uit te schrijven en om quotes letterlijk nog een keer te kunnen beluisteren.
Door dit proces ben ik anders gaan luisteren.
Wat ik niet had verwacht en wat me veel heeft geleerd: door de memorecorder te gebruiken, merkte ik dat antwoorden vaak geen antwoorden waren en ook dat ik soms mijn vragen al een keer eerder had gesteld en ik gewoon niet goed had geluisterd naar het antwoord.
Ik ben tijdens gesprekken of interviews gaan luisteren naar mensen alsof ik m’n memorecorder aan het beluisteren was; kritisch en scherp. Ik kreeg een antenne voor dingen, ging steeds meer letten op onderwerpen waar te snel over heen werd gepraat, pijnlijke dingen ook. Door met gemeende interesse en empathie de vervolgvraag te stellen waren de mensen tegenover me vaak aangenaam verrast over mijn luisterend oor.
Het goed luisteren, met gemeende interesse, belangstelling voor het verhaal van de andere mens en het wegcijferen van het eigen ego hierin werd een tweede natuur. Het idee van de serie Mijnmoment, waarin anderen een platform wordt geboden om hun verhaal te vertellen is waarschijnlijk ook hieruit ontstaan.
Ik bedenk me nu dat het getrainde talent om presentaties van sprekers terug te brengen tot een 2,5 minuut video, ook voortkomt uit het goed kunnen luisteren, het fileren van de boodschap tot de kern van het verhaal.
Alles dankzij die memorecorder.
Sinds de iPhone is het natuurlijk helemaal feest, want daarmee heeft niemand door dat ik bijna alle gesprekken, ook de niet interviews, opneem.
Ahum….
