Lead on, my son, it’s your world

Joep wordt vier. Morgen. Hij wordt vier en gaat naar school. Hoe graag ik ook wil dat deze wildebras niet meer dag in dag uit loopt te stuiteren door het huis, word ik er ook een beetje triest van. Het heeft vast met loslaten te maken.

Joep is Joep. Joep is intens, vinden wij. Waar de buitenwereld ‘m heftig zal vinden. Joep is temperamentvol, Joep is gevoelig en enthousiast, energiek, superlief en tergend irritant (Joep zingt sinds Boris’ eerste verjaardag iedere dag ‘Happy birthday to you, in de wei staat een koe.. en oneindige tekstuele varianten daarop’). Joep knuffelt zijn kleine broer, zo lief, maar op het laatst net even weer te hard.

“Ik wil Borisje lief doen.” “Mama, ik vind jou lief.” En papa? “Ook lief.” en Boris? “Ook lief.” En Kiki? “Ook lief, en oma visjes lief en opa visjes lief”. En oma Nina? “Lief!” En opa Nina? “Ook lief. En Nina lief.”

Joep is Joep. Een prachtig jongetje, een mooie jongen en straks een krachtige man. Joep is mijn grote trots, de jongen die geen begeleiding wil… altijd alleen in speeltoestellen klimt (liefst met bordjes 6+ ernaast). “Gaat dat goed?” wordt dan gevraagd vanaf de kant. “We kunnen ‘m niet tegenhouden. Heeft geen zin.” Waarmee we eigenlijk tegen elkaar zeggen: bij Joep gaat het altijd goed. Ook als ie valt. Dan valt ie goed.

Toen tijdens zijn tweede wen-ochtend op school juf Rikie even de klas uit was en juf Marlou een oogje in het zeil moest houden kwam Joep’s kernkwaliteit al duidelijk naar voren: lol maken! Juf Marlou, een grote fan van Joep, vertelde later dat “hij meteen voor de groep stond en zei wat iedereen moest gaan doen. Maar heel lief.”

Maar ook vannacht slaapt hij weer bij ons in bed. Standaard, iedere nacht. Al een jaar. En we vinden het heerlijk. (Ons huis staat trouwens nog steeds te koop.)

Joep wordt morgen vier. Gewoon loslaten die stuiterbal. 

Lead on, my son, it’s your world. (Leonard Cohen, The Butcher.)