Ik ben al tijden – niet openlijk en vooral niet via Twitter – op zoek naar een goede coach. In die zoektocht laat ik het afhangen van het moment. Ik kom hem of haar een keer tegen in m’n kring, en dan komt het tot een samenwerking.
Dat moment is gisteren geweest.
Ik kom voor een foto-opdracht bij Cathrin van der Werff in Nijmegen. Zij heeft foto’s gezien die ik van Hanneke van Stokkom heb gemaakt (Hanneke is een vriendin), is diep onder de indruk en neemt contact op met me.
Daar sta ik dan op de stoep.
Binnen een kwartier hebben we het over samenwerken, strepen we de opdracht door, en bruist het in de kamer van de energie en inspiratie.
De deal: zij gaat mij coachen, ik ga haar interviewen.. allebei op video
Dus: ik heb een coach! Cathrin van der Werff.
Hit it!
Maar het is meer dan een coachingtraject, het is een kruisbestuiving tussen een coach en een journalist. In haar coachingsding zit mijn journalistending verweven. Kortom: een bruisende hak op de tak van wederzijdse ondekkingen.
Ik heb precies 1 uur en een kwartier aan beeld en geluid, heb mezelf (ook) in beeld gebracht en heb een camera op Cathrin gericht. Uit dat gesprek filter ik ongeveer 2,5 minuut video.
Het wordt een stevige follow up videoreeks. Plan is om om de twee, drie weken en later waarschijnlijk om de maand bij elkaar te gaan zitten en te knallen.
In wezen voor ons tweeën, maar natuurlijk juist ook om te delen.
