Gevoelig voor iedere vorm van kritiek, positief wat minder dan negatief (zoals ieder mens, denk ik), las ik net een DM van iemand of ik even naar haar site kon kijken omdat ze ‘me hoog heeft zitten’. In eerste instantie las ik omdat ‘ik het hoog heb zitten’ (haar nieuwe site), en of ik daar dan even naar wilde kijken, maar later las ik dus dat ze MIJ hoog had zitten. En juist van iemand van wie ik dat niet had verwacht. Zelfs van iemand van wie ik dacht dat ze mij maar niks vond.
Gevoelig voor iedere vorm van kritiek, positief wat minder dan negatief (zoals ieder mens, denk ik), las ik net een DM van iemand of ik even naar haar site kon kijken omdat ze ‘me hoog heeft zitten’. In eerste instantie las ik omdat ‘ik het hoog heb zitten’ (haar nieuwe site), en of ik daar dan even naar wilde kijken, maar later las ik dus dat ze MIJ hoog had zitten. En juist van iemand van wie ik dat niet had verwacht. Zelfs van iemand van wie ik dacht dat ze mij maar niks vond.
Het raakt me in dit geval erg, omdat ik in een periode in mijn (werk)leven ben gekomen waarin ik me steeds zekerder ben gaan voelen over mijn werk, m’n stijl en mijn ambacht. En bij zo’n compliment van een collega-fotografe voel ik gemeende erkenning en ook de bevestiging dat ik nu ergens aangeland ben waar ik hard voor heb gewerkt. Waar ik uren voor heb gestudeerd, alles zelf uitgezocht en aangeleerd, wat niemand ziet en weet maar waar ik dag en nacht sluimerend in m’n hoofd mee bezig ben. Met beeld, licht, geluid, mensen, inhoud. Met die gedachte in mijn hoofd vond ik het ‘mij hoog hebben zitten’ zelfs emotionerend. Dat kan bij erkenning.
Het is fijn om te merken aan mensen en klanten dat (mijn) kwaliteit van werk en werken goed aanslaat. Ik weet dan wel wat ik kan en niet kan, wat ik weet en dat ik nog maar weinig weet, maar nog steeds heb ik die bevestiging nodig.
Anyway, ik wil er niet te lang over uitweiden, ik vond het een heerlijke mededeling om te krijgen. Ik weet wie ik allemaal hoog heb zitten, maar volgens mij weten ze dat weer niet van mij. Daar ga ik wat aan doen.
(Muriel Janssen van Muur.nu, degene die me net DM’de, is overigens een van mijn hoogzitters.)
Je moet het maar durven. Om zo je kwetsbaarheid te tonen. Want zo lees ik dit bericht eerlijk gezegd vooral. Bijzonder hoor.
Bij de uitvaart van mijn moeder bood een vriend zichzelf aan als fotograaf. Ik had daar nog nooit bij stilgestaan. Nam het aanbod direct aan. Bekijk de foto’s vervolgens zelden, maar ben blij dat het gedaan is. Het heeft geholpen bij het verwerken van het verlies.
Dat een professioneel fotograaf zich in uitvaartfotografie specialiseert vind ik dan ook een goed idee. Mensen die met het overlijden van een dierbare te maken krijgen, kan ik het ten zeerste aanraden.