Het werkt wel, denk ik. Videobloggen als motor voor het bloggen. Vanavond, na de schoonmaakmiddag van mijn kantoor slash studio, heb ik mijn videobloglamp met witte paraplu met de open zijde naar me toe weer opgezet, heb ik mijn Canon EOS 5D Mark 2 weer voorzien van zijn Rode microfoon en een 14mm 2.8 lens (van Alain in bruikleen tijdens zijn vakantie).
Tijd voor een videoblog.
En dan ga je nadenken. Alles is geïnstalleerd om op te nemen, maar wat ga ik zeggen, wat wil ik delen… aan welke informatie heeft mijn doelgroep iets? Nou, zo werkt het dus niet. Dat verstart. Daarmee gaat de spontaniteit eruit, tenminste dat is bij mij het geval. Ik vind videobloggen leuk omdat het iets ongedwongends heeft, en nogmaals (eerder in een andere posting ook al eens over gehad) niemand die er naar kijkt, en zij die er naar kijken, kijken niet voor niets. Die vinden mij of leuk, interessant of wat dan ook, of hebben weer zin om hun tijd te verdoen door zich te amuseren met een sukkel die zichzelf o zo belangrijk vindt om voor de camera te plaatsen.
Anyway. Dit doorstarten van het videobloggen zie ik als start voor mijn nieuwe periode. Morgen begin ik. Vanaf morgen ga ik er weer lekker op uit, onder de mensen, en fotograferend en filmend. In augustus een minidocumentaire De Kracht van Arnhem, over de economische ontwikkeling in Arnhem (in opdracht van de Rabobank, een vaste klant die ik op een eigenzinnige wijze had verworven, weten we het nog, nee?). In september volop knallend voor allerlei klanten. Heerlijk.
Maar ik wil ook nog tijd vrijmaken voor ‘mijn eigen ding’, ja ja. Eindelijk weet ik wat ik wil. Of eindelijk heb ik er een woord voor gevonden waardoor mensen het kunnen begrijpen. Minidocumentaires maken. Daar heb ik ontzettend veel zin in, de eerste afspraken worden deze week gemaakt en dan gaat de camera weer lekker rollen. Daarover snel meer.
leuk gewoon zo leuk om te bekijken, Groeten Bennie