Hou mij erbuiten! Dit weet iedereen toch al?

Monique en ik hebben veel gemeen. Om er een overeenkomst uit te lichten: onze bescheidenheid.

“Ik heb liever dat je me erbuiten laat, Henk-Jan.”

Kijk, dat bedoel ik.

“Ja is het bescheidenheid of is het zelfonderschatting?” vraagt ze zich nu hardop af. (We zitten aan tafel, de tafel waar aan we ‘leven’.)

The thing is, we waren wat anekdotes aan het opsommen van kennissen en een enkel familielid met als thema: lekker belangrijk.

Zo vertelde een goede vriend ons ooit over ‘het omslagpunt’… het punt dat een band (als voorbeeld Coldplay) geld gaat vragen voor optredens terwijl het daarvoor maar wat blij was dat ze ergens konden spelen. Hij vond dat heerlijk om over na te denken. “Hoe zou dat zijn gegaan?”

Zo vertelde een familielid ons ooit enthousiast tijdens een trip in Canada, m’n vader inderdaad, over een drankje ‘dat ze alleen maar hier bij deze Thai hebben’ afsluitend met ‘dit heb je nog nooit geproefd: Mango Lassi.’

Het ‘omslagpunt’ verhaal werd overenthousiast gebracht… “Ik heb nu toch iets ontdekt… ga even zitten”. Voor ons was dit niets nieuws, maar dat hebben we niet laten weten. En ook de Mango Lassi – heerlijk – was tien jaar geleden al geen onbekende drank voor ons, toen nog in Nijmegen.

M’n punt.

Je hebt mensen die superenthousiast zijn over hun ontdekking, dat brengen als iets groots en zich niet afvragen of dit niet gewoon common sense is.. en je hebt mensen die denken dat alles common sense is en denken dat ‘iedereen dit toch al weet’.

Monique en ik horen tot die laatste categorie.

Ook ik realiseerde me laatst bij een NOS Journaal item over China’s een kindpolitiek dat China gewoon helemaal geen broer- en zuscultuur kent – FOK ZEG – dat dus geen enkele Chinees een broer of zus heeft. En wat dat voor zo’n cultuur betekent, die kleine families… Maar ja, dan denk ik al snel ‘dat weet iedereen, waarom zou ik dat willen delen, waarom over bloggen, of twitteren’. Is dat dan bescheidenheid of zelfonderschatting?

Of dat in alle Albert Heijn’s in Nederland – hoeveel zijn dat er precies? – op precies hetzelfde moment overal dezelfde muziek wordt gedraaid, omdat dat gewoon ‘vraag en aanbod’ is: bulkinkoop is goedkoop. Bizar om je dan te realiseren dat je ex-vriend of -vriendin bijvoorbeeld op datzelfde moment in een Albert Heijn loopt – 100 kilometer verderop – en jullie ineens tegelijk aan elkaar denken omdat ‘jullie nummer’ wordt gedraaid. En dat je dan – onbewust – een extra flesje wijn pakt.

Toch denk ik dat Monique en ik, of ik alleen eigenlijk – “je moet niet voor mij denken” – wat ongegeneerder, laagdrempeliger, onbescheidener en met wat meer onbeschaamde zelfoverschatting in het leven moet gaan staan. Amerikaanser.

Gewoon je gedachten delen en niet steeds denken dat ‘iedereen dat toch al weet’. En ook niet om die reden wel of niet bloggen. Gewoon knallen. En interessante eerder gepubliceerde content in een andere vorm herhalen. Elkaar slimmer maken.

Ook met stomme wistudatjes (die doen het altijd goed op blogs, weet ik).

I’m so tired of pretending I’m not special. Die briljante zin staat al een jaartje of zo op m’n Facebook pagina, en is een videostill uit een briljante video F*ck You. Pay Me. Over het factureren en hoe klanten… ach kijk zelf maar.

https://vimeo.com/22053820