Precies een jaar geleden startte ik met m’n zomersessie van Mijnmoment. 50 lieve mensen voor de camera in juni, juli, augustus, september en twee in oktober.
De eerste met wie ik een afspraak maakte was Sandra van Kolfschoten. Waarom weet ik niet. Misschien omdat zij extra enthousiast was over mijn project Mijnmoment. En dat spreekt wel zo prettig af.
Het werd een aangrijpende, emotionele middag. En net zo zonnig als vandaag.
Om vijf uur waren we klaar met de fotoshoot en het videogesprek.
Op dat moment kwam Giorgio binnenlopen, Sandra’s man, hij gaf me een hand, een zachte hand weet ik nog, en kort daarna reed ik vol inspiratie terug naar ons huis aan de Apeldoornseweg in Arnhem… waar we nog 10 dagen zouden wonen.
In het tijdelijke huurhuis aan de Lisztstraat hoorde ik drie weken later, op een zondagochtend 1 juli, Raymond Witvoet op m’n voicemail: Sandra had hem gevraagd mij te bellen om foto’s te komen maken. Maandag. Van Giorgio.
Giorgio was overleden. Vrijdagavond. In bad. 35 jaar.
Vrijdag 6 juli brak de hemel. Ik fotografeerde eerst een lange stoet mensen en paraplu’s in de stromende regen. Te voet op weg om Giorgio te begraven. Aan het eind van de herdenking gaf ik me over aan m’n emoties, met m’n camera tegen m’n natte wang.
Later zag ik dat ik wel 40 foto’s had van een koptelefoon op een houten kist.
De zon scheen toen Giorgio weer naar buiten kwam.
Vandaag kreeg ik een kaartje van Sandra in de bus, dat op 7 juli Giorgio’s leven wordt gevierd. Ik ben er.
Volg Sandra’s blog, met prachtige, vaak aangrijpende verhalen >>
