Half drie. Eerste beursdag Event 11. Ineens was daar het moment van bezieling, het duendemoment. Groepjes, setjes, stelletjes, bezoekers manouvreerden zich in zijwaartse pas langs elkaar over de rode loper van het gangpad. Een filmmoment.
Het moment om zakken te rollen. Mensen stoten elkaar aan, er is onrust, onduidelijkheid, spiedende ogen, maar er is niets aan de hand.
Het duurde heel kort dit jaar, voor mij. Het duendemoment van de beurs. Maar het gebeurde toen ik voor de merkloze stand van Eventbranche stond met de letterlijk met LED-lichtbakken overkoepelende stand van Heman in m’n rug. Zo’n beursmoment waar de beursdag zijn omslagpunt beleeft, iedereen die binnen is en op het punt staat maar eens weg te gaan blijft nog even en iedereen die net binnenkwam wrijft in zijn handen en ontspant het gezicht om na alle indrukken een drankje te drinken. Het ontmoetingsmoment van een grote groep oude bezoekers en een nieuwe groep jonge bezoekers.
Een soort kolkende massa die bij elkaar gedreven wordt en zich daarna door de beurspaden laat wegstromen.
DUENDEMOMENT! schreeuwde ik uit. Om vervolgens enkele vragende blikken te beantwoorden met een gelukkige lach.
Iedere beurs, ieder evenement, iedere gebeurtenis, optreden, weet ik wat, heeft zijn duendemoment. Een punt waarin alle energiebanen bij elkaar komen.
Mijn duendemoment van de beurs Event 11 had iets magisch, waarschijnlijk omdat de uren daaraan voorafgaand onwerkelijk anders waren dan andere jaren, bijna surrealistisch. Unheimisch.
En ineens tijdens een gesprek met Jouke van Dijk van Omnivents (die met 1 nieuwe opdracht van de beurs tevreden is) werd me duidelijk waarom: Henk-Jan, heb je veel koffie op?
