Ik had het laatst met iemand over mijn blog en over humor. Met Bertus, vriend van Harriët, vriendin van Monique. We zaten met z’n tweeën uit te buiken op de loungebanken bij ons achter in de tuin. Na de eerste verjaardag van Boris the man. Ik kwam er al lullend achter dat ik het liefst een weblog zou willen maken waarin ik meer mezelf belachelijk maak. Want face it mensen, it’s all a bunch of noise.
Een van de ideeën was om linksboven op de site een grote ster te ‘plakken’ met daarop schreeuwend om aandacht de woorden GUN JEZELF gevolgd door het Punkmedia logo. Overdreven een reclameslogan parodiërend, maar natuurlijk stiekum ook met een grote wens van mij verborgen houdend, iets wat ik daadwerkelijk iemand een keer heb horen zeggen, wat indruk maakte, en later nog een keer iemand (Jan Willem Alphenaar was het geloof ik, in een tweet voorafgaand aan onze fotoshoot: ‘Ik gun mezelf een fotoshoot van Punkmedia’).
Goed, Bertus en ik kwamen al snel op Van Kooten en De Bie, en op een zeker moment waren we elkaar aan het aftroeven met Gé en Arie Temmes: “Ik riep nog hé! Do is der Bahnhof.” Waarop ik met de lijfspreuk kwam van Cocky en Cor van der Laak: “Het gezin in de hoeksteen van de Opel Kadett.” Enzovoort.
Ik las laatst een profiel van een serial miljardair, pulitzer prize winner (three times), nobel prize winner literature en al lezend en onder de indrukrakend zag ik dat hij zijn profiel aan het opfokken was. Klinkklare overdrijving en onzin dus. Heerlijk. En natuurlijk met een knipoog naar al diegenen die zichzelf zo serieus nemen en zich zo belangrijk profileren in hun profielen van de online social media. Vaak expert. Blablabla…
Nu zag ik net bij toeval de nieuwe site van een van de fotografen / personen die ik erg bewonder: Zack Arias, en zag op die site een video waarin hij als commercial photographer, sorry SUCCESFUUL commercial photographer zichzelf en zijn werk belachelijk maakt, zie de video hieronder.
Meer van dit please!
Grappig, zit ik net je video van Floris Koot te kijken in een blogposting van een maand geleden (en twitter ik daarover), blijkt jij zelf net weer een nieuwe posting te hebben geschreven over jezelf niet te serieus nemen. Toevallig! Of ook weer niet, want het is iets dat je bezig houdt. Terecht, want we moeten onszelf niet overschatten. Aan de andere kant vraag ik me dan weer af: waar ligt de grens tussen serieus en te serieus?