Gun, fun, verander en verras

Ik heb ‘m eindelijk weer te pakken, de funfactor. De grote kick krijg ik door de wereld om me heen, en die is klein, te kunnen verrassen. In m’n online publishing gedoe is dat een dikke tien jaar geleden  toen ik startte met het maken van een digitale nieuwsbrief, wekelijks. De FZ Nieuwsbrief.

Die FZ Nieuwsbrief had altijd verrassende elementen. Iedere week wilde ik met iets verrassen. Een andere invalshoek, een persoonlijk commentaar, een smoelenboek, geinige filmpjes (direct gelinkt naar sites van reclamebureaus als Saatchi & Saatchi (hier >>), want de gratis videoplatforms bestonden toen nog lang niet. Of eigen lijstjes met beste websites uit de eventbranche, op basis van pageranks, kent u die nog? Of de lijst met alle namen van FZ Brancheborrelaars, en ook een keer de zwarte lijst daarna van mensen die zonder afmelding niet gekomen waren, oeh gewaagd…

(Voorbeeld >>)

Maar goed, het leefde, die FZ Nieuwsbrief, iedere keer anders, iedere week iets nieuws…

Verrassen is mijn ding. Daar kick ik op. Als het me lukt om mezelf steeds te vernieuwen wat content betreft maakt me dat erg gelukkig.

Waar ik dus jeuk van krijg zijn trucjes, als je dit doet krijg je dit. Dit werkt bewezen goed, dus doe dit als bedrijf, merk, personal brand… In de kop van deze artikelen: de 7 tips, de top 10 trends van, de 8 vragen die niemand stelt over jep jep jep… En ja, iedereen leest ze. Huhuh… Niemand leest ze! Het gaat in het vakje ‘nog lezen’ en verdwijnt ongelezen in ‘al gelezen’.

Zo krijg ik ook nog wel eens mails binnen met in het onderwerp iets persoonlijks. He lekker, denk ik dan. Verfrissend. Laatst ‘wil je me hier mee helpen’, of iets in die geest. Dat onderwerp in die mail zie ik als een aan mij gerichte bericht, wat het na openen ook zo lijkt, maar het na de eerste zin al niet meer is… want dan wordt me gevraagd mee te doen aan een enquête of iets dergelijks. Met zo’n lokkertje laat je je lezer weten dat dit geen persoonlijk gerichte e-mail was maar een personalized newsletter in de basic opmaak van een e-mail… Tsja. Ik ben gestopt daar op te reageren. Ik vind het alleen nog maar even irritant. En ik bedenk me dat ik het zelf daarom dus nooit zo zou moeten doen. Daar schiet ik niets mee op.

Waar mensen wel op zitten te wachten? Dit is een advies, geen marketingding of trucje. Men zit te wachten op gemeend contact en persoonlijke aandacht. Aandacht aandacht aandacht. En wat nou zo lekker is van aandacht? Als je van nature geïnteresseerd bent in de medemens is aandacht geven geen opgave, geen werk, maar verrijkt het je leven. Goed luisteren naar interessante mensen, doorvragen waar dat kan, persoonlijke verhalen durven te delen, kwetsbaarheid durven te tonen…

Niet om m’n eigen ding hier op te hemelen, och waarom ook niet, maar als ik lees of hoor dat mensen een week lang zitten na te denken over hun belangrijkste moment van het afgelopen jaar, hun hashtag mijnmoment, dan weet ik dat ik daarmee iets belangrijks voor mezelf teweeg heb gebracht. Mijn idee zorgt ervoor dat mensen bij zichzelf gaan nadenken waar ze mee bezig zijn geweest, wat het belangrijkste was wat ze hebben gedaan of meegemaakt in zo’n jaar. Sommige mensen stellen zichzelf het hele jaar door op bepaalde momenten de vraag ‘was dit nu mijn mijnmoment?’

Het is toch geweldig dat ik zoiets in 150 hoofden voor elkaar heb gekregen. Dat doet iets met de relatie die deze mensen met mij hebben. Van onschatbare loyaliteit. Daar zit een waarde in, en een gunfactor naar beide kanten.

Nou, met die gunfactor en die funfactor ga ik m’n 228 bloggers verrassen om op een onverwacht moment een bijdrage te leveren aan de weblog van Mijnmoment.

Ik hoop jullie, als lezers en bloggers, te verrassen.

Vanmiddag schreef ik er dit over: De Mijnmoment blogredactieformule >>