Ik zit er nu even middenin, kreeg net een ‘afwijzing’ voor een opdracht. Een leuke opdracht. De reden was dat ze met iemand bezig waren die het ook gratis wilde doen. Daar heb ik wel een mening over, maar dat is nu even irrelevant.
Een opdrachtgever heeft een reden om zo’n keuze te maken, in dit geval was het een legitieme reden… en ik kan me inderdaad voorstellen dat iemand anders dit wel gratis zou willen doen.
Het is voor mij misschien even balen, het mooie is wel dat het me scherper maakt, volhardend en creatiever ook. Dat het me uit m’n comfortzone haalt naar m’n stretchzone. Dat het iets zegt over opdrachtgevers en opdrachten. Dat ik maar beter voor deze opdrachtgevers geen opdracht moet aannemen.
Voor deze klus had ik uit mezelf m’n tarief al naar beneden bijgesteld, omdat ik er vanuit ging dat deze partij weinig budget had. Wel aangegeven wat het gangbare tarief is, en op die korting werd ook sympathiek dankbaar gereageerd… maar tegen ‘gratis’ is niets te doen. Een weinig budget klant kiest voor gratis, daar is geen speld tussen te krijgen. Als beeldmaker, toeleverancier en meedenker kies ik er voor om niet voor die klant te werken.
Ik doe niets gratis.
Wat ik wel doe, en waar ik steeds meer zin in krijg, zijn m’n eigen projecten. Die kosten mij geld, dat zijn investeringen, maar die leveren veel meer op dan ‘gratis’ klussen.
Sinds kort lees ik bij lichte tegenvallers als deze de blog post van Ionica.nl: Over fatsoenlijke tarieven >>
Of kijk ik de video F•ck You Pay Me >>
Of kijk ik op shouldiworkforfree.com >>
Toch blijft het lastig om opdrachtgevers te overtuigen, in mijn vakgebied zijn er nog tal van neefjes die het voor een prikkie doen, kom ik aan met mijn expertise en jaren ervaring. Als ik een eerlijke offerte maak meld ik erbij dat dit misschien duurder is dan anderen maar dat ik wel garanties geef, geen meerwerk of onverwachte kosten bereken en ik niet voor niets duurder ben. Vaak wordt ik dan uitgelachen. Ook mijn urenindicaties voor mijn werkgevers werden vaak van tafel geveegd. “Veel te veel.” Uiteindelijk liepen alle projecten uit en werd er boos gekeken naar de urenbegroting, Gelukkig wel altijd bijdehand genoeg geweest om mijn verantwoording van de wijzigingen in mijn calculaties af te halen en dus gewoon met de vinger weer terug kon wijzen.
Gelukkig zijn er genoeg opdrachtgevers die zien wat je kan en dat waarderen, ook financieel.
Soms hangt er aan “Gratis” een onverwacht hoog Prijskaartje…. 😉
Wanneer je een opdracht betaalt, durf je ook kritiek te uiten als het resultaat mocht tegenvallen. Je mag immers verwachten dat je waar krijgt voor je geld.
Gratis kan heel aantrekkelijk lijken, maar wat als het resultaat tegenvalt. En zelfs als het resultaat oké is, blijft het lastig als de “Gratis aanbieder “bv iets van jóu gaat vragen, waar je misschien geen trek in hebt.
Haken en ogen, dus….
Zet ‘m op HJ! Blijf je visseninstinct volgen. 😉 (45 of 22, het maakt niet uit)
Zeker weten “eigen projecten”!
Doe ik ook nu. Investering op eigen geld. De beste investering die ik me kan verzinnen. En wat daaruit voorkomt is altijd geweldig. Kan niet anders.
Ik heb als motto: Gratis wordt al snel als ‘waarde-loos’ beschouwd door opdrachtgevers. Met ook het bijbehorende gebrek aan respect. Als ik iets voor niets doe, is dat uit eigen initiatief, maar wel met evenveel toewijding en inzet als voor ‘de volle mep’.
Verstandig van je. Wij werken nooit gratis. Het maken van een film / registratie vraagt (ook) betrokkenheid van de opdrachtgever, als hij betaald voor de klus is er niets vrijblijvends aan voor hem en ‘doet hij mee’ in het proces.
Nog afgezien van het feit dat ik het onbehoorlijk vind om aan een professional te vragen of hij het voor niets wil doen. #komopzeg
Ik ontdek het nu van de andere kant.
Ik ben steeds minder bereid om zaken gratis ‘in te kopen’.
Dat betekent dat ik ga zoeken naar budget, omdat ik echt kwaliteit nodig heb.
Ik begin in te zien hoe duur gratis is.
Het is ook een vorm van mezelf serieus nemen, om dingen niet gratis te willen krijgen.
pas nog over geblogd. ik schreef vorig jaar een ebook. had ik, net als veel andere bloggers, gratis kunnen weggeven. ik besloot er een prijs voor te vragen, omdat ik investeringskosten had. iemand moest betaald worden voor redigeren/correcties en iemand moest betaald voor opmaak. Bovendien schreef ik er luttele uren voor, om een boodschap over te brengen. Daar ging tijd en energie in zitten. Een mooi product kost nou eenmaal wat.
Ik vraag nu niet meer: ‘Wat ben je waard?’ maar: ‘Wat geef je waardoor je die bepaalde prijs waard bent?’