Ik ben een twijfelaar en een dromer. Ik werk vanuit m’n hart en buik. Instinctief en intuïtief. Spontaan en open. Ik ben geen planner. Ik weet het niet beter. Ik werk zonder struktuur en zonder plan.
Ik keek net naar SoundCity, een documentaire over een legendarische muziekstudio waar grote rocksterren analoog hun nummers lieten opnemen. En waar de opnames bestaan uit het aanzetten en laten rollen van de tape en de nummers spelen met z’n allen, tegelijk. Niks achteraf perfectioneren met de digitale trucendoos, meteen goed. De opnames zijn stuk voor stuk voltreffers. Het samenspel van briljante muzikanten, de chemie, het vakmanschap, de eerlijkheid, passie, trots… alles bruist in this shithole. This is where the magic happens.
Ineens weet ik het weer.
De punk in Punkmedia benadrukt niet alleen de Do It Yourself gedachte – ik heb mezelf alles aangeleerd – maar het onderstreept ook het JUST DO IT karakter van mij en Punkmedia. Vooraf niet te veel nadenken, niet werken met scripts, geen voorbespreking, maar alles weten van de techniek en verder vooral vertrouwen op de gezonde basisinteresse in de medemens. On the spot de ogen open, observeren en vooral goed luisteren. Tijdens opname anticiperen en improviseren, en let the magic happen. En achteraf niet te veel bewerken.
Nee, dit is niet onprofessioneel, deze aanpak leent zich alleen niet voor iedere klus.
Niet voor klussen waarbij gewerkt wordt met scripts, met veel voorbesprekingen, met veel kilometers en uren voordat er ook maar iets is opgenomen, waarbij met het draaiboek op de vooraf gespotte locaties weinig ruimte en tijd is voor flexibiliteit. Waar de regels van het script en het draaiboek de vrijheid van improvisatie en spontaniteit genadeloos tot een minimum beperken. En waar achteraf efficiënt een video wordt gemonteerd tot een inwisselbaar product. Ik ga graag voor de duidelijkheid wat kort door de bocht hier.
Ik zag gisteren op HollandDoc 24 een aflevering van Metropolis, waar de journalist door de perfecte wijk van de perfecte stad Celebration loopt om met een doos langs de deuren te gaan op zoek naar stuff for kids in Nicaragua… Met als gids een teenage skate meisje dat in die wijk woont. Ze zegt op het laatst op een vraag van hem of zij een ‘perfect world’ kent: “deze plek is perfect, te perfect, alles is er al bedacht…. there is no freedom.”
Naar de aflevering United Stuff of America: een perfecte wereld >>
Punk en Punkmedia staat voor vrijheid, en dat houdt vooral in: fuck the rules.
Hè lekker.
Als er bijna niets is kun je dat gaan maken wat er ontbreekt. Daarom is dichttimmeren en alles van te voren plannen niet leuk want dan zal je dus niets tegenkomen dat je niet verwacht.
Toch is het met al die techniek steeds lastiger om je te beperken. Ook wordt door die techniek mensen minder verdraagzaam als het gaat om “fouten”. 1 verkeerd nootje bij The Voice Of Holland en men is een slecht zanger. Vroeger zong niemand 100% zuiver. tegenwoordig zetten we een autotune over alles zodat er nooit meer een vals nootje klinkt. Zelfs live gebruiken we dat vandaag de dag.
Ik vind SoundCity een hele lekkere documentaire. Maar het maakt de waarheid mooier dan hij is. De soundtrack van SoundCity is zwaar digitaal behandeld. Zelfs zo zwaar dat het geluid slecht klinkt. De mastering is veel te hard.
Ook Fleetwood Mac die ruim aan bod komt in de docu was juist enorm aan het mierenneuken tijdens het maken van Rumours. En ook Nevermind is een behoorlijk gladjes geproduceerde plaat waar ook ProTools aan te pas is gekomen.
Alles dat Dave Grohl maakt is ook duidelijk geproduceerd. De fouten worden hersteld.
Nu hoorde ik laatst de multitracks van diverse Motown nummers. Je hoort fouten. Je hoort vervorming op de tape-recorder. Je hoort zelfs vrij lullige partijen die samen met andere partijen juist tot leven komen.
Het accepteren van fouten. Het omarmen van de imperfectie. Daarin zit denk ik de vernieuwing. Omdat techniek alles zo glad maakt. En het gevoel eruit haalt. Gevoel is namelijk imperfect. Is rauwer en eerlijker.
Maar het blijft een keuze. Een foto niet verfraaien, straight uit de camera, dat is een keuze. En 99% van de wereldbevolking begrijpt het niet als je een foto maakt die niet fraai is, maar wel heel eerlijk. Wat die filters van Instagram gebruikt iedereen. Het geeft alles eenzelfde soort gevoel mee. Het legt een filter op de werkelijkheid. Maar wat het ook vooral doet is dingen hetzelfde laten ogen. Een soort sausje dat iedereen toevoegt.
Ik geloof in een eigen aanpak. In een vorm die zeer eigen is. Die anders is dan de rest. En hoe dichter je bij jezelf blijft hoe beter je die kunt vinden. Alle fancy bewerkingsmethoden moet je er wellicht voor aan de kant schuiven. Het proces naakt en rudimentair benaderen. Misschien juist door met ander spullen te werken dan wat anderen gebruiken. En een andere vorm kiezen.
In al deze blogposten die je schrijft hoor ik maar 1 ding: wees je eigen producent, laat niemand dan bepalen wat er moet gebeuren. Dat vergt wel een investering, want het geld moet uit jouw zak komen. Maar wat je ervoor terugkrijgt is artistieke vrijheid. Jij bewijst wat je kan, niet in opdracht maar omdat je er een innerlijke behoefte toe voelt. Dat laatste, is volgens mij het allermooiste dat er is als maker. Met een innerlijke noodzaak moet je wel.
Ik zit in zo’n proces. Voel innerlijke noodzaak. Werd een paar keer afgewezen. Gedoe met geld. Planning die kloterig werkt. Geld uit eigen zak betalen. Geen interesse van derden, die er niet in geloven. Terwijl ik de innerlijke noodzaak maximaal voel. En dus ga ik door. Dit moet ik maken en ga ik maken.
Tot zo ver mijn ietwat onsamenhangend relaas, maar goeds… hier en daar zit er misschien een zinnetje tussen waar jij ook wat mee kunt.
Fuck the rest, doe het zelf!