Voordat ik Waar is de taart? voorlees ben ik Joep sinds kort: dingen aan het uitleggen. Antwoorden aan het geven.
Wat is zwaartekracht? Wat is falen? Waardoor kan een vliegtuig vliegen?
Bij de bonusvraag (die bij vraag 2 hoorde): waarom krijgt een acrobaat een groter applaus als het kunstje eerst fout gaat, en daarna pas goed? vertel ik over een Cirque du Soleil avond waar we ooit zagen dat een supersupermoeilijke stunt het publiek uitzinnig kreeg toen het eerst OOOOOOOH fout ging maar later lukte. (Saltimbanco of iets in die geest)
We hadden het gevoel getuige te zijn geweest van iets unieks: HET GING MIS! Hij faalde… Maar hij probeerde het nog een keer. EN HET LUKTE!
Euforie!
Natuurlijk een prachtig thema om even voor het slapengaan met Joep te behandelen, vond ik.
Joep luisterde geboeid (maar bij Waar is de taart viel-ie gelukkig wel in slaap).
Anyway, als het geen trucje is als bij Cirque du Soleil, maar als het echt is, als je het geluk hebt bij iets ECHT unieks aanwezig te zijn geweest, bij iets echt magisch, laat dan dat kippenvel maar komen…
Zoals het publiek bij Maria Joao Pires in onderstaande video. Deze briljante toppianiste heeft zichzelf voor een onmogelijke opgave gesteld: ze zit achter haar vleugel, haar dirigent links, een uitverkochte zaal rechts van haar. Die zaal gaat iets magisch beleven.
Tijdens het inzetten van de eerste noten van het orkest komt ze er achter dat ze het verkeerde Concerto heeft ingestudeerd. Ze raakt even in paniek. Dirigent Riccardo Chailly spreekt zijn leiderschapscapaciteit aan en weet de pianiste te overtuigen en te inspireren dat ze het kan…
Op precies het goede moment: You can do it!
Magisch.
(Ja, ik heb er al een keer eerder over geblogd, maar het blijft beeldschoon en leerzaam.)
