En dan begint Boris weer te huilen…

Op het moment dat ik wil gaan beginnen aan een blogposting over de brainstorm die ik vanmorgen heb gehad bij Jonge Helden, hoor ik Boris huilen, achter.

Op het moment dat ik weer wil gaan starten met een halfuurtje per dag bloggen, van ’s avonds negen uur tot half tien, hoor ik Boris huilen.

Karakteristiek voor de levensfase waar Monique en ik nu in zitten is het meedeinen op de golven van vermoeidheid, slapeloosheid en onrust. Niet kunnen doorslapen, geen enkele nacht. En dagen die als in een roes voorbijgaan.

Moe wakker worden en rond half drie ’s nachts door de afgekoelde hal naar de afgekoelde keuken een kruikje maken en een flesje voor de hongerige Boris. En als dat te lang duurt wordt ook Joep wakker die tussen ons in ligt.

En als Joep wakker wordt en zich ook weer wakker voelt, dan zit je met dat heerlijke jong zo twee uur in een opwarmende woonkamer achter de iPad naar Mr. Bean (tekenfilm) op YouTube te kijken. Slecht, niet goed, ik weet ’t.

Kiki slaapt als een roosje boven, staat rond half zes, soms half drie aan het voeteneind van ons bed: ‘mag ik flesje?’ te fluisteren. Om vervolgens naast Joep te gaan liggen tussen ons in. Gezellig wel, maar niet iedere nacht.

Als vader van 40, en moeder van 35 in een jong en dynamisch gezin – waarin elke dag nieuwe ontdekkingen worden gedaan, door alle vijf, en iedere dag het aankleden, eten, aan tafel, naar school, opvang of bed als strijd wordt ervaren en als overwinning wordt gevierd – hebben we aan het eind van de dag toch altijd weer het gevoel dat we het weer goed hebben gedaan.

En dan begint Boris weer te huilen…