Beetje tricky zo’n kop, maar to hell with it… Gewoon doen.
Oké, vrijdag 1 maart – eindelijk maart – zit ik met Laura Babeliowsky, Erno Hannink, Erno Mijland, Arnoud Engelfriet en last but not least Marco Raaphorst aan tafel voor de 5 jaarlijkse traditie: Survival of the Fittest Content Makers (tweede editie). Startschot voor vernieuwing en voor mij een belangrijk inspirerend moment om vaak aan terug te denken.
Wat ik zelf graag zou willen onderzoeken / bespreken is de droom van een klantloos bestaan. Niets meer in opdracht doen en de handen vrij voor eigen invulling van eigen projecten. Dat wat ik wil doen met m’n projecten Mijnmoment, Topinnovators en binnenkort LochemDirect. Maar dan met 100 procent aandacht. Geen opdrachten meer aannemen maar vol gaan voor die eigen droom.
Voor eigen invulling van eigen werkleven. Het heft in eigen handen en opereren met een vrije geest. Zonder inmenging van het allesbepalende ruilmiddel geld, het gif van deze wereld. Alleen doen waar ik vol achter sta en waaraan ik m’n volle aandacht kan geven.
Ik heb te veel talent dat blijft liggen door de waan van de werkdag. Daar leg ik me nu al te lang bij neer, en dat wil ik graag ombuigen.
Ik kom er in spaarzame heldere momenten achter dat ik – komtie – ‘niet in balans ben’. Te veel tijd gaat zitten in ge-eikel met logo’s, gedoe met montage, in het verwezenlijken van de wensen van de klant, wensen waar ik steeds vaker niet in mee wil gaan maar wel in mee moet gaan.
Dat terwijl ik wil gaan sporten, met Joep wil stoeien, met Boris wil voetballen, met Kiki wil tennissen, met Monique wil zijn, vakanties wil plannen, lekker (weer) wil gaan koken… tijd wil nemen om te lezen. Dat soort levensgeluk meer wil ervaren.
Het leven is gewoon te kort.
Ik wil nu langzaam aan de struggle beginnen mijn werkleven zo in te richten dat ik precies doe wat ik wil doen. Ik ben al aardig op weg trouwens.
Niet meer in opdracht, maar in samenwerking. In balans. Mooie dingen maken, eigen dingen maken, vernieuwende dingen maken.
De eerste samenwerkingsvormen zijn er al. Mijn wens voor 2013 was om een documentaire te maken over innovatie en innovators. Ik startte daarvoor binnen no time met een nieuwe site Topinnovators.nl en na twee weken zat ik met de inspirerende innovatiepromotor Herman Poos aan de keukentafel. En ga ik nu – voor een respectabel bedrag, fifty fifty formule – een documentaire maken. Werktitel: Hidden Champions.
De invulling is up to me, precies wat ik wilde.
Gewoon doen dus.
Mooi. Volg je hart, altijd.
Veel tijd gaat zitten in perfectioneren. Heb ik soms veel last van. Terwijl ik weet dat het er niet veel toe doet als het basisidee goed is. Een paar hele goeie noten komen dwars door de ruis en het getik van een plaat ook wel door.
Vorig jaar werd ik gevraagd om muziek te maken bij een serie video’s over kunst. Ze lieten me de eerste montage zien. Een man stapte van zijn fiets, zo begon elke video. Ik vertelde dat ik er een licht fluitend melodietje bij hoorde. Goeie zin. We vangen aan. Dat idee. Een paar maanden later leverde ik mijn muziek af waaronder de leader. Het was inderdaad een fluitend melodietje geworden. De editor vond het helemaal te gek. Ikke blij.
Dat melodietje schoot me ineens te binnen. Ik legde het vast op mijn mobiele telefoon en nam het vervolgens super primitief op in een kamer waar de verhuisdozen nog stonden. Nee sterker nog: de gitaar nam ik in de slaapkamer op zonder metronome, gewoon uit den losse pols. In de provisorische studio annex kantoor vloot ik er vervolgens een melodietje bij. En ook nam ik een soort jazzdrum met brushes op. Zonder trommel, ik speelde op een van de verhuisdozen. Het is niet perfect getimed, niet super zuiver (ik ben geen meesterfluiter *duh*) maar het was compleet onbevangen en ik zag een mannetje op een fiets voor me. Hollandia vermuzikaliceerd. Pakken ze me niet meer af, dat idee.
En op verzoek van de editor, we besloten het intro ook als outro te gebruiken voor de 10 video’s, maakte ik een paar varianten van het thema, luister maar:
https://soundcloud.com/raaphorst/sets/haagse-kunstgrepen-leaders
Het Zeker Weten. Pats. Raak.
Jij bent de expert Henk-Jan. Ga daarvoor. Eis die ruimte op. Jouw terrein is jouw terrein. En dan dat er soms een dag voorbij komt dat je een traan moet laten omdat het echt werkt. Raak.
Tot vrijdag!
‘… ’to boldly go where no man has gone before’
Dat wordt een mooie reis!
Je wil dus gaan leven/werken als een artiest/kunstenaar en niet als een werkpaard. Mooi idee! Mooi ideaal!
Heel veel succes Henk-Jan. Ik blijf je volgen ….
Klantloos bestaan
Ik ben al zeven maanden Jonge weduwe. Nog nooit zoveel tijd thuis doorgebracht. Met mezelf. Met mensen die er toe doen. Aan mijn keukentafel drinken we vele kopjes thee. En koffie. Vrienden. Moeders. Familie. Collega-weduwen. Netwerkpartners. Opdrachtgevers. Buren. We hebben het Over het leven. Over de Dood. En ook over werk. Bekentenissen over dingen die ze niet durven. Waarom niet? Als iemand dat kan ben jij het. Nieuwe wegen die mensen in willen slaan. Keuzes die ze al langer geleden hadden moeten maken. Bij mij aan tafel is daar blijkbaar ruimte voor. Ze vertellen over wat ze eigenlijk echt zouden willen doen. Als ze mochten kiezen……soms is een klein tikje genoeg. Waarom zou je het niet? Mensen vertellen over hun bedrijf over dromen en verlangens en ik deel mijn ideeën. Over iets dat ik las of iemand die ik ken. Moet je keertje bellen. Journalisten op twitter zoeken mensen voor artikel. Ik geef namen door. Ze blijven ook aan mijn profiel hangen. Jonge weduwe? Wat is jouw verhaal? Iemand worstelt met teksten. Kom maar hier. Ik schrijf ze wel. Weet precies wat jouw woorden zijn. Toch niks te doen 😉
Ondertussen schrijf ik elke dag over wat ik mee Maak. Mijn verdriet. De onwerkelijkheid. De werkelijkheid. Het wordt een boek. Een echt boek. De vormgever is ook een van mijn keukentafelmensen. Tuurlijk. Kan er maar een zijn. De uitgever meldt zich ook vast wel.
Werk je al? Vragen mensen me. Nee. Zeg ik. Nee zegt Een van mijn leermeesters bij me op de koffie. Moet je ook nooit meer gaan doen. Werken. Ben ik ook jaren geleden al mee gestopt. Gewoon zijn wie je bent. Met alles wat je hebt aan wijsheid kennis ervaring persoonlijkheid. Daar vanuit doen en betekenis geven aan de mensen om je heen. Wat je nu ook doet. En straks ga je daar gewoon af en toe weer eens facturen voor sturen. Of er komt iets anders op je af. Iets groters.
Hij zegt het en ik had het al besloten . Punkmedia schrijft het. Een klantloos bestaan. Ik ga er ook voor. Klein houden. Dichtbij. Mensen die bij mij aanschuiven. Omdat het klopt. Twee harten.
Samen eens kijken wat er is dan. En komt. Meer dan genoeg in overvloed lijkt me. Dank Henk-Jan. Alweer…
Mooi verhaal. Ik ben drie jaar geleden begonnen hiermee en inmiddels een hoop ballast kwijt. Straks ook mijn huis.
Kan ik ergens logeren? M. (Creatieveling zonder klanten maar met dromen)
Niet proberen, gewoon DOEN!
Want het kan, en het is het leukste wat er bestaat! Niet meer werken, alleen maar overal waar je komt waarde toevoegen vanuit je eigen passie en kracht.
Er zullen mensen zijn die het niet begrijpen, er zullen mensen zijn die zich er niet mee kunnen verbinden én er zullen mensen zijn die begrijpen dat wat jij doet het allermooiste is waar een mens voor kan kiezen! En die laatste groep wordt in snel tempo groter. Leidt hen, door hen te laten zien dat het ‘werkt’ 😉 En geniet, ook van de struggle.
Met een glimlach,
Petra
Petra,
Ik heb je advies gevolgd, 3 jaar geleden al. Zie hierboven. Nu ben ik mijn bezittingen kwijt, maar ik blijf mijn gevoel volgen. Kan ik voorlopig bij jou crashen totdat het ‘werkt’? Of geef jij alleen vrijblijvend advies?
M
Petra ea,
Een klantloos bestaan is flauwekul, aperte onzin. Wie niet steelt of erft moet werken tot hij sterft. Je moet doen wat degene met de portemonnee in handen zegt.
Nog steeds heen antwoord op mijn vraag, ik wil mijn gevoel blijven volgen, heb een hypotheekachterstand en drie kinderen. Dit weekend moet ik mijn huis uit. Waar kan ik terecht, Petra, bij jou?
M. (Die met liefde en mooie gedichten de huur wilbetalen, maar verder niets meer bezit)
Hoi M,
Volgens mij volg jij je gevoel heel erg goed: dat is namelijk dat het onzin is en dat het niet werkt. En dan laat het leven je dus ook zien wat je wilt zien, prachtig om te merken hoe energie werkt. Heel veel succes en vertrouwen gewenst in je zoektocht.
Met een glimlach,
Petra
Hoi Petra,
Ik ben vergeten te zeggen dat ik ook een hond heb, maar die kan gelukkig naar het asiel, is inmiddels geregeld. De kinderen huilen daar wel om. Vandaag zal ik ze vertellen dat het leven je laat zien wat je wilt zien als je je gevoel volgt. Ze zien helaas in mij geen vootbeeld meer en willen in hun huis blijven en de hond terug. De oudste wil van school af en full time vakkenvullen, hij is vrliefd op een collega daar en school ( hij doet VWO) vindt hij ‘ranzig’. Met zijn geld wil hij dan de huur en hondenvoer kopen. Ik zeg hem dat hij zijn gevoel moet violgen.
Volgens mijn huisarts ben ik overspannen, ik denk dat het komt omdat ik straks nergens meer woon. Bij de huisarts thuis is geen plek en de sociale dienstverlening in dit land is ruk. Ik reken op mijn netwerk en blijf mijn gevoel volgen. Ik ga ervan uit dat er ook uit dit forum geen hulp komt, maakt niet uit. Klantloos bestaan, fantastisch.
M. ( copywriter, bewust zonder klanten)
Ps met een week of drie a vier onderdak zouden we al enorm geholpen zijn.