Laat ik er nu maar niet omheen draaien, we waren uitgenodigd door commercieel directeur Bas Hoogland zelf om het nieuwe product van Landal Greenparks uit te proberen: de safaritent. Een weekend met Kiki en Joep, want – thank god – we hadden Boris uitbesteed aan mijn ouders. (Voor Boris als eerstejaars zou dit geen pretje zijn geweest.)
Hoogtepunten: Landal zelf en z’n belevenisdingen, heerlijk om in het park te ontspannen met de kinderen die zich helemaal te buiten kunnen gaan aan ballenbakken, klimrekken en springkussens, maar wat bij deze Safaritent experience ook lekker is, is gewoon voor de tent aan de picknicktafel zitten en kijken naar de in touwen hangende kinderen die zich in het zand en in de heidebossen prima vermaakten. Heeeerlijke bedden, en zoals altijd bij het slapen in de buitenlucht, voor mij, heerlijk intens gedroomd. En veel gedroomd.
Maar goed.
Het ding: de safaritent kent één belangrijk ding dat je verblijf kan maken of breken >> de kachel. Ergens op het geplastificeerde Aviertje staat dat je de aanknop van de kachel in moet drukken. Klaar denk je dan, als er niets meer bij staat. Een kind kan de was doen. AAN is AAN. Maar dat hebben we geweten. Er gebeurde helemaal niets, er begon niets te pruttelen of geluid te maken. Dus wij zoeken in de gebruiksaanwijzing naar een gebruiksaanwijzing, maar nee.
Toen zagen we het. Onder onze neuzen. Er stond een grote koperen teil met kattegrit voor een opengeslagen deurtje van de kachel. Aha, dat kattegrit is dus wat je verstookt. En de kachel staat mooi open, dus daar moet het in. Nergens staat dat je het niet in deze voorlader moet gooien maar in de bovenlader, die het vervolgens gritje voor gritje naar beneden laat rollen als het zijn tijd is om verbrand te worden in de voorlader (wat dus geen voorlader was).
Anyway. Het mooie van dit alles is dat we de eerste avond sneller contact kregen met de buren dan op andere vakanties. “Zeg! Zijn jullie paling aan het roken of zo hier? Moet je eens buiten komen kijken.” Buiten zagen we een grote witte rookwolk die steeds groter, witter en dikker werd zodat we bijna het toegestroomde campingpubliek niet meer konden zien.
Het vullen van de voorlader was niet zoals het hoorde, hoorden we van de buurman in tent 1. Het gezin van tent 1 wist ook niet wat ze moesten doen en, heel verstandig, belden de technische dienst om het hen uit te leggen. Het tweede gezin heeft de avond en de nacht in de kou binnen doorgebracht. Zij durfden het gewoon niet aan en kwamen de volgende ochtend klappertandend naar buiten (lichte overdrijving hier).
Lang verhaal kort: de technische dienst kwam de volgende dag ook bij ons, legde uit hoe de kachel werkte, wat we inmiddels van de buurman al wisten, en overdag tijdens de inspectie deed de kachel het prima. We stonden een beetje te wachten tot er iets mis zou gaan, wat dus niet gebeurde. Tot de duisternis weer inviel en de kachel met veel zekerheid aan werd gedaan, alles volgens de regels… Na een kort kwartiertje was het binnen in de tent niet meer uit te houden van de rook. Het ging helemaal mis en de knoop was snel doorgehakt: wegwezen hier! Spullen pakken, zo min mogelijk inademen en gewoon wegrijden. Op de ijsjes in de vriezer na renden we met alle spullen onder de arm de safaritent uit. (Daar zijn geen foto’s van.)
Even later, thuis in Arnhem, waar we weer bereik hadden (want T-Mobile dekt Landal Coldenhove in Eerbeek niet, heel fijn) twitterde ik naar de Coldenhove-safari buren dat wij de tent uitgevlucht waren. Nog geen kwartier later kreeg ik een DM van Bas Hoogland van Landal of ik hem op zijn nulzes kon bellen. Heel lief, maar tegen elven ging ik liever naar bed.
De volgende dag heb ik als safaritent proefpersoon m’n verhaal kunnen doen en Bas is meteen aan de slag gegaan. Kachels zijn nagekeken, gebruiksaanwijzing aangepast… Landal en zijn safarigasten zijn helemaal klaar om de tenten lekker op te stoken. Zeer waarschijnlijk komen we nog een keer terug, want op de kachel na was het echt geweldig. Maar liever in de zomer dan in het voorjaar. Met de zon als enige warmtebron.
