Men mag aannemen dat je iets vergeten bent als je tijdens je trouwdag geen fotograaf hebt rondlopen. Hoewel het ook wel eens verfrissend zou kunnen zijn om niet alles of niets vast te leggen, maar te genieten van het moment en later de herinnering, mag je er toch vanuit gaan dat bij ieders trouwen de fotograaf een belangrijke rol heeft. Trouwen is een zeer belangrijk moment. Het moment van officieel bij elkaar horen.
Dat de scheiding daarna niet wordt vastgelegd a la (hoewel dat natuurlijk ook gaat komen, of al gebeurt, hoe raar ook) maar dat de ‘echte’ scheiding van twee geliefden, de begrafenis zonder fotograaf plaatsvindt is nog steeds de regel. En toch. Het is zo’n belangrijk moment in ieder mens’ leven, belangrijker nog dan de trouwdag (maar dat is persoonlijk, geef ik toe) dat moet toch worden vastgelegd?
Ik heb de eigenschap bijna altijd een camera bij me te hebben, nee niet mijn iPhone – die heb ik altijd bij me – maar echt m’n Canon. En zeker als ik een pak aantrek voor iets belangrijks vergeet ik helemaal nooit m’n camera.
Dus ook bij begrafenissen, er komen er steeds meer (ik ben de 40 gepasseerd) ben ik zo nu en dan aan het fotograferen. Niet te opzichtig, want het blijft iets opmerkelijks, zeker bij de generatie die de oorlog nog heeft meegemaakt (en daar zitten de kerken vol mee), maar vanuit een plek waar men het niet door heeft, of het niet stoort.
Oké, komt-ie: de dankbaarheid die je krijgt is erg groot als men heeft gezien dat je foto’s gemaakt hebt, of als men de foto’s na een tijdje te zien krijgt. Want geloof me, die foto’s worden door de directe nabestaande meer bekeken in de tijd die nog rest, dan de trouwfoto’s in het album in de kast. Het stapje om de foto’s ook online te zetten voor nabestaanden die er niet bij konden zijn, in het buitenland bijvoorbeeld, is misschien nog een stap te ver… want te persoonlijk. Maar met de digitale camera-explosie van de laatste jaren kan het niet anders dat men zelf foto’s gaat maken van begrafenissen.
Er zijn fotografen die er hun specialisme van hebben gemaakt, Google maar eens op ‘begrafenisfotograaf’ maar ik ken er één persoonlijk – @muur op twitter: Muriel Janssen
Niet dat ik er mijn specialisme van zou willen maken, och misschien ook wel, maar video maken van begrafenissen, dat lijkt me wel wat.
Mooi verhaal – juist de niet geplande zaken vastleggen resulteerd in de mooiste pure beelden – rauw, eenvoud en emotie. Lef om juist te klikken als je deze pure emotie ziet door je lens.. Dat levert waardevolle beelden op. Tijdloos.
Mooi
Ik was vorig jaar zeer ontroerd en verrast toen Henk-Jan foto’s gemaakt bleek te hebben. In de hectiek rondom overlijden en het verdriet wat overheerst, denk je daar zelf niet aan maar wat ben ik blij dat ik dit tastbaars heb. Het helpt bij het verwerken en ook om een mooie en dierbare herinnering te hebben van die laatste momenten, het afscheid voor altijd. Beelden (foto / bewegend) leggen ook gevoel vast, gevoel wat je soms nodig hebt om weer op te roepen, te beleven, zelfs rouwgevoelens, want alleen dan krijgt het langzaam een plek, de leegte die je voelt.
Henk-Jan was er – onzichtbaar – en dat is een kunst. Daarmee toon je hoe integer je te werk gaat en maak je voor nabestaanden juist die momenten zichtbaar die je zelf niet kunt zien op dat moment, maar die wel bijdragen aan het beeld van leven en dood op hele intieme momenten. Het doorbreekt ook een taboe en dat kan ik alleen maar waarderen.