Ze zijn schaars bij mij, de heldere momenten waarin alles lijkt samen te vallen. Maar ze zijn er.
Ik werd vanmorgen wakker, te vroeg om op te staan, en het maalde door m’n hoofd. Het sollicitatiegesprek dat ik gistermiddag had. Op een MBO school. Met twee fantastische docenten, creatief, openminded, eerlijk, spontaan en enthousiast… Ruim een uur hebben we gedachten en ervaringen uitgewisseld, en ik heb geen moment het gevoel gehad te solliciteren naar een functie. Het klikte gewoon. En het leek wederzijds.
Maar toch.
Toch ben ik, hoe enthousiast en pumped ik het gebouw ook uitliep richting auto, toch ben ik gaan twijfelen. Is dit wel voor mij? Is dit wel voor mij de juiste plek? De juiste functie? Docent? Voor de klas? Ik? Lesgeven? MBO’ers lesgeven? Twee jaar naast het 3 dagen lesgeven 1 dag in de week opgeleid worden tot docent, en dan nog 20 uur zelfstudie? En waarschijnlijk geen energie en tijd meer hebben voor m’n eigen kindje Punkmedia en haar mooie klanten…
Waar word ik nou echt blij van, wat kan ik echt goed, wat zou ik moeten willen voor m’n verdere werkleven?
Het kwartje viel. En het is zo simpel.
Ik word blij van het werk wat ik nu doe, van het werk wat ik de afgelopen 25 jaar heb gedaan, en waar ik in de voorlaatste vacature op gesolliciteerd heb… en waar meer mensen (50!) op solliciteerden en ik niet in de selectie voor het vervolggesprek werd opgenomen.
Dat werk zou ik doen, als ik zou zijn aangenomen, in Arnhem. Prima. Maar toch ook weer niet zo prima, want ik zou iedere dag, vier keer per week in die auto moeten stappen voor een heen-en-weertje naar Arnhem. Wat ik wel zou overleven, maar ook weer niet zo ideaal is. Ik zou dan liever weer in Arnhem wonen, en op de fiets naar m’n werk, iedere ochtend en weer lekker terug in de middag.
Maar het leek me geweldig om precies dat werk, van contentspecialist, te gaan doen voor en binnen een prachtige organisatie, in een leuk en jong team van collega contentspecialisten. Het maken van te publiceren media, content, woorden, verhalen, beelden, foto’s, video, audio, podcasts, heerlijk heerlijk heerlijk… This is my church, dit is mijn werk, dit is wat ik wil tot ik erbij neerval. En alles, dus niet alleen schrijven, maar alles: schrijven, fotografie, video, audio… Alles wat ik al 25 jaar doe met veel plezier en wat ik wil blijven doen.
Dit is mijn comfortzone. En ik weet het, je moet juist het spannende zoeken buiten die comfortzone… maar ik weet ook dat een comfortzone niet voor niets een comfortzone is. Ik kan ook blijven luisteren naar m’n gevoel en die comfortzone niet uitstappen maar uitbouwen en groter maken.
Die gedachte.
Ineens viel alles op z’n plek, vanmorgen.
Ik moest eruit, moest met Lola langs de Berkel lopen, langs het gemeentehuis aan m’n linkerhand richting sluis en weer terug langs het gemeentehuis aan m’n rechterhand langs de Berkel. Ik sprak wat in, in m’n dictafoon op m’n iPhone. Een beginnetje van een verhaal, dit verhaal. En ik moest dit vastleggen. In Word, of nee, gewoon hier op m’n blog en later in de socials.
Want… wat zou nou nog fijner zijn dan in een mooi team van mediamakers te werken, in Arnhem? Inderdaad! In een mooi team van mediamakers werken in Lochem! Fietsend of lopend naar m’n werk, voor een organisatie groot genoeg om drie dagen per week tekst, foto’s en video’s voor te maken.
Ineens ligt het antwoord al tijden onder m’n neus en heb ik het gewoon niet gezien. Ineens realiseer ik me dat het gebouw waar ik dag in dag uit heen en weer langs de Berkel loop, met Lola, dat dat het gebouw is waar ik al meer dan tien jaar voor opdrachten naar binnen loop, in een gemeente waar ik al meer dan tien jaar woon, daar waar ik al meer dan tien jaar foto’s en video’s maak, daar waar ik op 200 meter afstand een huis heb gekocht, van diezelfde gemeente zelfs, waar iedere dag de mensen die daar werken langs m’n huis lopen en me op het terras begroeten tijdens hun lunchloopje met hun verse broodjes van de Aldi… de gemeente Lochem, voor de mensen uit de gemeente Lochem, met de mensen van het gemeentehuis in Lochem, mijn buren van 200 meter verderop langs de Berkel.
Zou dat geen prachtige oplossing zijn voor beide partijen? Voor mij en voor mijn gemeente Lochem?
Ik heb nota bene zelf de video gemaakt, met als titel: Werken voor de prachtige gemeente Lochem.
Dat moest ik dan maar eens gaan doen!
(En mocht dat niet lukken, ik ben optimist maar ook realist, ik heb het gevoel op de goede weg te zijn…)
Topidee Henk-Jan. De weg wijst zichzelf!