Ze kon niet meer eten omdat ze bij haar voortandje een ontsteking had, en bij konijnen kan zoiets ‘onschuldigs’ fataal zijn. Ook bij onze Steffie, die drie jaar bij ons heeft gewoond met z’n eigenzinnige karakter en autonome wil. Stef, een mannetjeskonijn inderdaad, werd als snel Steffie genoemd, en wist tegen Lola zijn mannetje wel te staan. Lola was tenslotte iets later bij de familie gekomen. Steffie was de leider van de twee, Lola volgde haar… oké Lola sloop achter haar aan en wist heel soms wat witte haartjes tussen haar voortanden mee te nemen naar de bank, van Steffie’s achterwerk.
Lola, onze jager, kon echt sluipen naar een zichzelf schoonlikkende Stef. Die zich overigens niets aantrok van dat neppe gedoe van Lola. Steffie beet als het moest van zich af, waarna Lola weer afdroop naar haar mand of bank.
Maar het afscheid dat Lola moest nemen van Steffie was moeilijk. Kijk maar.
