Ik weet ook niet waarom, maar ik moest (zo na het verschonen van Kiki) denken aan Steve Jobs. Ik weet dat ik ooit op mijn oude weblog een verwijzing heb gemaakt naar een inspirerende speech die hij gaf op de Stanford University, vorig jaar juni. En ik weet ook nog dat ik me op dat moment erg optrok aan zijn woorden. Ik zat op dat moment nogal ziek van de stress een tijdje thuis (te werken) en schreef er een commentaar over waar veel mensen op reageerden.
Lees daarom nog eens deze aangrijpende speech. Goudeerlijk, recht uit het hart en inspirerend tot op het bot. Over groot verlies en de krachten die daaruit kunnen worden gehaald. Over zijn successtory, op 20 jarige leeftijd in de garage van z’n ouders starten met wat gepruts en na tien jaar dat zelfde gepruts omgezet zien in 4 duizend medwerkers en een omzet van 2 miljard dollar, en op datzelfde moment van de Board of Directors het eigen schip moeten verlaten… 30 jaar oud.
(Met een brok in mijn keel en tranen in m’n ogen heb ik ’t gelezen…)
