Tijdens de meivakantie (en ook tijdens gewone schooldagen trouwens) wordt de dag door Joep en Boris doorgaans gestart op… smartphones. Boris op m’n oude iPhone 5, Joep op z’n iPod.
Zoals – denk ik – iedere ouder vind ik hier wat van… en wil ik hier wat aan doen. En oh oh oh, wat is dat moeilijk.
Maar aan de andere kant, het in huis hebben van de jongens tijdens de vakantie (de meiden zijn samen naar Malaga by the way) en met hen continu iets moeten doen, is voor mij – en voor iedere ouder denk ik – iets te veel gevraagd. Dus vind ik het al lang best, maar voor hoe lang?
Hoe lang mogen ze Minecraft video’s kijken en naar Enzo’s gewauwel daaronder luisteren?
Hoe lang mogen ze Pokémon video’s kijken en Pokémon games spelen?
Nou vandaag, de wisselingen tussen devices niet meegeteld, zijn we alleen voor Lola naar buiten geweest, het bos in, een klein uurtje. Heerlijk trouwens. Hand in hand, de ene keer met Joep en een ander moment met Boris. En hebben we natuurlijk ontbeten, geluncht en heel snel voor de voetbaltraining van Joep gegeten. Oh ja, Joep heeft ook nog wel voetbal training gehad.
Dat schuldgevoel, dat moe zijn, dat tussendoor nog even de administratie moeten doen voor de omzetbelasting van Q1, dat opschonen van computers die vol zijn gelopen, dat Lightroom ook op de laptop zetten en niet alleen op de grote desktop, dat boodschappen doen, en nog een keer met de hond uit moeten… Ik ben blij dat ik geen baan heb.
Monique appte me vanavond vanuit een zonnig Malaga: och, een lummeldag is toch ook wel eens lekker?
