Waarom we nooit eerder bij Billy’s naar binnen zijn gegaan weet ik ook niet. Waarschijnlijk dachten we dat je bij Billy’s alleen maar kon ‘meenemen’, en niet dat je daar ook kon zitten (belachelijke gedachte realiseer ik me nu).
Ik werd bijna emotioneel van de smaak van deze ‘eenvoudige’ gerechten. Eenvoudig in de zin dat je leest ’tosti kaas’ of ‘aspergetaart’, maar dat deze bescheidenheid op de kaart uitbundig wordt overtroffen door wat op de borden wordt getoverd.
Ik kan daar bijna emotioneel van worden. Of ontroerd is een beter woord. Ik kan zo enorm genieten van passievolle ondernemers. Ik zie en proef ‘aandacht’, aandacht voor kwaliteit, aandacht voor eigenheid en smaak. Hier weten ze wat echte aandacht geven is, wat echt lekker is, wat genieten inhoudt en waarom de (hoogwaardige) kwaliteit van het product de belangrijkste klantenbinder is.
Ik denk op deze moment ook vaak aan Rob Captijn en onze ‘balletjes Kalfje’ in Amsterdam, waar Rob en ik het altijd hebben over de inhoud van deze begrippen: kwaliteit, passie, aandacht. Iets extra’s doen en echt harder willen lopen… om iets onvergetelijks neer te zetten. Trek ten strijde tegen de eenheidsworst. Enzovoorts…
Underpromise overdeliver. Alle verwachting overstijgen. Dat. Zo had ik een aspergetaart besteld, bestaande uit asperges, aardappel, ei, en nog wat dingetjes. Wel of niet met ham.
Ik nam die ham er wel bij.
Je krijgt dan doorgaans alleen deze hartige taartpunt op je bord voorgeschoteld, maar niet bij Billy’s: wat je hier extra krijgt is een heerlijke salade met pecannootjes, gedroogde tomaat, groene olijven (dun gesneden), een balsamicodressing en ik weet niet allemaal wat nog meer…(tussen haakjes schandalig goedkoop: € 7,75!!!)
Ik waardeer die ondernemers die wat extra’s voor je doen, die behalve de gezelligheid en aandacht als die van René en Billy ook volle aandacht geven aan hoe je een gast kunt verwennen in je huis.
Die ham!
Als ik zoiets lekkers voorgeschoteld krijgt ga ik ook letten op elk ingrediënt. Toen ik de ham aan m’n vork prikte dacht ik nog ‘nee hè, dit zal toch niet de allerheerlijkste ham zijn die ik ooit heb gegeten’.
JAWEL!
Ik werd gek.
“Heeft u hier wel toestemming voor gevraagd?” klonk het achter me toen ik deze foto nam. En met een grijns zag ik René Gademan achter z’n toonbank staan, genietend van z’n eigen humor.
