Wij hebben er als ouders weinig problemen mee, met loslaten. Het is eerder een missie van ons beiden om Kiki, Joep en Boris zo goed mogelijk zelf te laten ervaren hoe de wereld in elkaar zit en zelf die wereld te laten ontdekken. Wij zorgen voor de veilige kaders, of grenzen waarbinnen die ontdekkingen plaats kunnen vinden en zij vormen hun eigen individu.
Daarom fietst Joep al zonder zijwieltjes, op de dag dat hij vier werd, daarom kan Boris nu al met een vorkje zijn paas-tompouce zonder knoeien opeten (flink laten knoeien in the beginning, en vooral niet corrigeren). Het kost meer inspanning in het begin, vallen en opstaan, knoeien en schoonmaken, maar opeens kunnen ze het zelf. Alles zelf willen doen, ze snappen al goed waar Punkmedia voor staat. PUNKMEDIA roep ik. “DOT NL” roept Kiki.
Onze filosofie is om (opnieuw) te leren van onze kinderen, van hun ontdekkingen en verwonderingen. De frisse blik op het leven die wij als ouders zijn verloren opnieuw ervaren.
Wij laten ze ontdekken, wij laten ze los. Zij leren ons kijken en zij laten ons los.
Kiki wilde (vandaag) naar de kapper. Er moest een stuk af. Tot net over haar schouders.
“Als Sasha de Boer.”
(Binnenkort krijgt Kiki de tandenfee op bezoek… ze is er meer dan klaar voor.)
WAT mooi geschreven. Hoe veel makkelijker kunnen kinderen dit toch? En zeg maar dat ze op dotcom (en vast ook in het echt) nog mooier is dan Sasha